Κάθε χρόνο  η ΓΣΕΕ καλεί τους κοινωνικούς εταίρους( ΣΕΒ,ΓΣΕΒΕΕ και ΕΣΕΕ ) προς υπογραφή συλλογικής σύμβαση εργασίας και καθορισμό του κατώτερου μισθού και για τις αυξήσεις του ερχόμενου έτους.

Διαφωνίες ,αψιμαχίες, καθυστερήσεις, αποχωρήσεις ,απεργίες, πορείες,  καταγγελίες, καταδικαστικές κορώνες από το ΚΚΕ, και στο βάθος συμβιβαστική συμφωνία, είναι κάτι από το παζλ που επαναλαμβάνεται χρόνια τώρα σε ένα  χιλιοπαιγμενο έργο με τους ίδιους άθλιους πρωταγωνιστές.

Στην Ελλάδα  οι εργαζόμενοι είναι περίπου 5 εκ . το 1εκ απασχολείται στο δημόσιο τομέα, το 1εκ είναι ελεύθεροι επαγγελματίες, το 1εκ έχει μικροεπιχειρησεις και τα 2εκ μισθωτή εργασια.στον ιδιωτικό τομέα από τους οποίους μόνο το 10% εργάζονται σε επιχειρήσεις άνω των 50 ατόμων δηλ. 200.000 εργαζόμενοι

 Η σύνθεση των μελών της ΓΣΕΕ  είναι εδώ και χρόνια, υπάλληλοι Δημόσιων Οργανισμών που κάθονται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για να διεκδικήσουν καλύτερες αυξήσεις για τους εργαζόμενους άλλων κλάδων, αφού οι μισθοί των δικών τους κλάδων δεν είχαν ποτέ την τύχη να ξεκινήσουν με κατώτερο μισθό γιατί οι αυξήσεις τους αφορούν κυβερνητικές αποφάσεις , χωρίς να υπολογίζει κανείς τα εξόφθαλμα χαριστικά και αυθαίρετα επιδόματα.

Από την άλλη ο ΣΕΒ , στην ουσια διαπραγματεύεται μόνο για τους 200.000 εργαζόμενους που εργάζονται στις μεγάλες επιχειρήσεις.

Το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης είναι ότι

Οι περισσότεροι πολίτες δεν περιμένουν τίποτα από την συλλογική σύμβαση εργασίας ή γιατί καθορίζουν την αμοιβή τους μόνοι τους ή γιατί έχουν ξεφύγει κατά πολύ από το όριο αυτό, ή γιατί ορίζουν τις αποδοχές τους με ατομική διαπραγμάτευση.

Οι εργατοπατέρες επαίρονται ότι έχουν  αυξήσει ,δήθεν, τον κατώτερο μισθό και την επανεκλογή τους στην συνδικαλιστική τους ραστώνη.

Οι βιομήχανοι να έχουν συμφωνήσει αύξηση κόστους εργασίας(λες και μπορεί να καθορισθεί δίκαια για τις ανάγκες της κάθε επιχείρησης από ένα συνδικαλιστικό όργανο) τέτοιο ώστε να μην κινδυνεύει η πορεία της μονοπωλιακού της χαρακτήρα  επιχείρηση τους, αφού μια συμφωνία με την πολιτική ηγεσία για μια προμήθεια του δημόσιου θα επιφέρει πολλαπλάσια κέρδη , θα κλείσει την πόρτα σε έναν νέο παίκτη, δεν θα αναγκασθεί να εκσυγχρονισθεί , να κάνει επενδύσεις , να προσλάβει, παράλληλα δε, θα αποφύγει τους φόρους και τις εισφορές ,αφού γνωρίζουν ότι ζουν στη χώρα της ανυπαρξίας του Κράτους Δικαίου.

Το όλο σκηνικό έτσι όπως στήνεται δεν υπολογίζει καθόλου τους νέους ανθρώπους που ζητούν ευκαιρίες στην αγορά εργασίας και τους φορολογούμενους πολίτες  που όχι μόνο δεν εκπροσωπούνται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων αλλά καλούνται να υποστούν τις συνέπειες της διαπραγμάτευσης.

Υπολογίζουμε το σύνολο των κοινωνικών παροχών που έχει ένα κράτος να παράσχει στους πολίτες του . Το διαιρούμε με τον αριθμό των φορολουμενων πολιτών και ορίζουμε από κοινού ένα πόσο.

Το πόσο αυτό θα αποτελεί το ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΕΓΓΥΗΜΕΝΟ ΕΙΣΟΔΗΜΑ που πρέπει κάθε πολίτης να κατέχει για να μπορέσει να ζήσει αξιοπρεπώς.

Στην ουσια καταργείται το αφορολόγητο όριο αφού αυτός που έχει εισόδημα 8000 ε ή 9000^ε το κράτος δε του προσφέρει τίποτα παραπάνω.

Αντί αυτού αν π.χ το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα καθορισθεί στις 10000^ε όποιος έχει κάτω του ποσού αυτού θα συμπληρώνεται με μια τραπεζική επιταγη.

Αν έχει 8000^ε εισόδημα θα του δοθεί επιταγη 2000^ε.

Αυτοί που θα έχουν εισόδημα πάνω από 10000^ε θα φορολογηθούν από αυτό το ποσό και πάνω .

Αν π.χ. ενας έχει 17000^ε εισόδημα θα φορολογηθεί για τις 7000^ε.

Έτσι απλά.

Πάταξη της γραφειοκρατίας

Οικονομία από τους σπάταλους ,άδικους και αναποτελεσματικούς μηχανισμούς αναδιανομής       

Εξοικονόμηση χρονου

Κοινωνική δικαιοσύνη

Ασφάλεια

Τόνωση της αγοράς

Προσέλκυση ξένων επενδύσεων

Περισσότερα έσοδα στο κράτος και αύξηση των διαθέσιμων χρημάτων για κοινωνικές παροχές και τελικώς

Αύξηση του ορίου του εγγυημένου εισοδήματος.