Ουδείς αμφιβάλλει ότι οι νικητές του εμφύλιου ήταν οι μεγάλοι ηττημένοι σε πολιτικό, ιδεολογικό και πολιτισμικό επίπεδο. Η αριστερά στην Ελλάδα

πέρασε μια μεγάλη περίοδο στην απομόνωση και στην παρανομία. Οι τότε κρατούντες πίστευαν ότι ,ότι διώκεις το εξαφανίζεις . Αντιθέτως . Το αίσθημα της επιβίωσης σε κάνει να σκεφθείς τρόπους να επιζήσεις. Έτσι οι διώξεις λειτούργησαν όχι μόνο συσπειρωτικα αλλά ανέδειξαν μεγάλες μορφές στην διανόηση ,στην ποίηση, στο θέατρο και βεβαίως στην πολιτική. Έγραψαν βιβλία, έπαιξαν τραγούδια, ανέδειξαν αγωνιστές, κατασκεύασαν ήρωες, τύπωσαν παράνομα έντυπα και εφημερίδες, συμμετείχαν σε ομιλίες πολιτικής καθοδήγησης, διαμόρφωσαν συνειδήσεις, καθοδήγησαν χιλιάδες ενεργούς πολίτες ,οργάνωσαν απεργίες, στάθηκαν μπροστάρηδες σε κάθε πρόβλημα του ελληνικού λαού, στην γειτονιά, στα σχολεία, στο εργοστάσιο στις δημόσιες υπηρεσίες ,στα χωράφια ΠΑΝΤΟΥ.!!! Μπράβο τους!!! Παντού υπήρχε και ένας αριστερός που διαμόρφωνε την κοινή γνώμη σύμφωνα με την κοσμοθεωρία τους σ’ένα απολίτικο ιδεολογικά λαό. Αποτέλεσμα τούτου να ταυτιστούν οι αριστεροί σαν οι υπερασπιστές των αδικημένων και οι «νικητές» και περισσότεροι, σαν οι φασίστες και οι εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου.

Μετά την δικτατορία , την νομιμοποίηση του κομμουνιστικού κόμματος και   την επικράτηση του ΠΑΣΟΚ το 1981 ,όλοι οι  αριστεροί στην Ελλάδα πίστεψαν ότι οι αγώνες τους ενσαρκώνονται. Συμμετείχαν οπουδήποτε υπήρχε διοικητικό συμβούλιο, ήταν πλειοψηφία σε όλες τις γενικές συνελεύσεις, η ρητορική τους ήταν καταλυτική. Ο λόγος τους καταγγελτικος και λαοφιλής. Μια ιδιότυπη κουλτούρα άρχιζε να δημιουργείτε σ’ένα περιβάλλον έτοιμο να την δεχθεί. Οτιδήποτε ήταν αντίθετο με την επικρατούσα άποψη ,ήταν φασιστικό και οποιοσδήποτε είχε αντίθετη γνώμη ή δεν την εξέφραζε ή έπαιρνε το ρίσκο να χαρακτηρισθεί σαν εκπρόσωπος του μεγάλων συμφερόντων.

Συμμετείχα σε πολλά τέτοια συμβούλια και έζησα στο πετσί μου την λογική μου να βιάζεται από το ΠΑΣΟΚ και τις άλλες προοδευτικές δυνάμεις. Αναρωτιόμουν πάντα ότι αυτό που διώκεται πλέον είναι οι πολιτικές απόψεις του φιλελευθερισμού , από τις δημοκρατικές δυνάμεις των υπαρκτών και ανύπαρκτων σοσιαλιστών.

Σε κάθε συμβούλιο νομού, δήμου, κοινότητας, πολιτιστικού συλλόγου, σχολικής επιτροπής ,συνδικαλιστικού ή φοιτητικού οργάνου, οι προτάσεις που έρχονταν ήταν λαοφιλείς , λαοπρόβλητες και προς την κατεύθυνση της κρατικιστικης προστασίας των πάντων.                                                                                                                    Πώς να ασκήσεις βέτο σε μια πρόταση δημιουργίας ΤΕΙ σε επαρχιακές πόλεις, με το πρόσχημα της ανάπτυξης της περιοχής , πώς να αρνηθείς την θεσμοθέτηση των ΙΕΚ (Ιδρύματα Επαγγελματικής Κατάρτισης) με το σκεπτικό της εκπαίδευσης των νέων μας που δεν μπήκαν στο πανεπιστήμιο, πώς να διαφωνήσεις στην δημιουργία ΚΑΠΗ,που από κέντρα περίθαλψης έγιναν κέντρα διοργάνωσης εκδρομών για τους απόμαχους της ζωής, πώς να αρνηθείς στη δημιουργία  Πνευματικών Κέντρων, πολιτιστικών εκδηλώσεων, επιχορήγηση θεατρικών παραστάσεων αριστερής θεματολογίας, πώς να πεις όχι σε χρηματοδοτούμενες συναυλίες για την εθνική αντίσταση, πώς να κόψεις  από έναν πολίτη που διεκδικούσε είτε αναπηρική είτε εθνικής αντιστάσεως σύνταξη, πώς να πεις στο συνδικάτο ότι διαφωνώ με την απεργία , τα συνθήματα της και τους μορφές πάλης που επιλέγανε ,να κλείσουν δρόμους , λιμάνια, συγκοινωνίες, πώς να διεκδικήσεις το δικαίωμα στην εργασία και να μην χαρακτηρισθείς απεργοσπάστης, πώς να αντισταθείς στην κατάληψη του σχολείου σου και να μην λοιδωρηθεις σαν σπασικλας.Πως να πείσεις τον ελληνικό λαό ότι τα κοινωνικά αγαθά μπορούν να παραχθούν και από την ιδιωτική πρωτοβουλία με λιγότερο κόστος και με αποτελεσματικότερο τρόπο.                           

 Η μόνη αντίσταση σ΄αυτή την ιδεολογική δικτατορία ήταν η άρνηση της συμμετοχής στα κοινά . Όσοι έμειναν ,αφομοιώθηκαν, όσοι έφυγαν και στοχοποιησαν την ζωή τους έξω από αυτά τα συλλογικά όργανα της αδράνειας, προόδευσαν , πήγαν τα πράγματα μπροστά, δημιούργησαν μια καλύτερη ζωή για τους εαυτούς τους και για χιλιάδες άλλους νέους ανθρώπους. Δυο παράλληλες κοινωνίες δημιουργήθηκαν. .Η κοινωνία των «συλλογικών προτύπων» και η κοινωνία της «άθροισης της ατομικής προσπάθειας».

Η πρώτη μεγάλωσε , απλώθηκε παντού, έγινε πόλος έλξης για  τους περισσότερους , ανεβοκατέβαζε κόμματα εξουσίας ,δαπανούσε πόρους από δάνεια και φόρους , έγινε παχύσαρκη ,δυσκίνητη και μοιραία εισήχθη μια μέρα στην εντατική, με βαρύ έμφραγμα του μυοκαρδίου. Οι γιατροί αποφάνθηκαν , «ο ασθενής είναι σοβαρά,  η κατάσταση του μάλλον είναι μη αναστρέψιμη , υποστηρίζεται από μηχανική υποστήριξη , απλά ,θέλουμε την άδεια σας για την στιγμή που θα τραβήξουμε το καλώδιο από την πρίζα. Τακτοποιήστε τα περιουσιακά του στοιχεία ,κοινωνήστε τον και Θεός ‘χωρεσθον»

Η άλλη κοινωνία, της ατομικής προσπάθειας , για άλλη μια φορά κατηγορήθηκε ότι είναι ο κύριος υπεύθυνος της κατάστασης της πρώτης γιατί δεν απέδιδε τους απαραίτητους πόρους στους «άπορους.»

Τώρα όλοι τους κλαίνε πάνω από το πτώμα που οι ίδιοι δημιούργησαν ,προτείνοντας αμετανόητοι την ομοιοπαθητική σαν θεραπευτική επιλογή. Συμβούλια, συνδικάτα, οργανώσεις,  κοινωνικοποιήσεις, συλλογικές προσπάθειες, επιχορηγήσεις , επιδοτήσεις, ελέγχους ,παρεμβάσεις, και ψευδεπίγραφες λαϊκές εξουσίες.

Αυτή την φορά όμως οι ιδεολογικά νικητές θα ηττηθούν κατά κράτος και οι παραγκωνισμένοι  φιλελεύθεροι θα επικρατήσουν.

Κρούστης Αντώνης