Μελετώντας την κατανομή των 5εκ. εργαζομένων στην ελληνική κοινωνία , αναφέρουμε τα εξής:

1εκ. εργαζόμενοι στο Δημόσιο τομέα, 1εκ αυτοαπασχολούμενοι, 1εκ μικροεπιχειρηματίες , 2εκ. εργαζόμενοι με μισθωτή εργασία, και 700.000 άνεργοι που ψάχνουν για δουλειά .

Από αυτούς μόνο οι 200.000 εργαζόμενοι ανήκουν σε εταιρείες με πάνω από 50 άτομα δηλ. σε εταιρείες που ανήκουν στο κατ’ ευφημισμόν «Μεγάλο Κεφάλαιο».

Οι εργαζόμενοι σ’αυτές απολαμβάνουν πολύ καλύτερους μισθούς από το μέσο όρο της αγοράς , πολύ καλύτερες συνθήκες εργασίας, με εφαρμογή της εργατικής νομοθεσίας στην πλειονότητα τους. Έχουν τα δικά τους σωματεία που διεκδικούν εσωτερικές αλλαγές βελτίωσης των συνθηκών εργασίας χωρίς να χρειάζονται  κομματικούς πάτρωνες.

Οι υπόλοιποι εργαζόμενοι μισθωτής εργασίας που εργάζονται σε μικροεπιχειρησεις, είναι σκληρά εργαζόμενοι, με μικρότερους μισθούς, με μεγάλη ανασφάλεια, και  με ελλιπή εφαρμογή της εργατικής νομοθεσίας. Σε καμία όμως περίπτωση δεν βλέπουν στο πρόσωπο του αφεντικού τους τον «αδηφάγο καπιταλιστή» που τους πίνει  το  αίμα , όταν τον βλέπουν τον ίδιο να αγωνιά και να δουλεύει περισσότερο από τον καθένα τους για να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του και να διατηρήσει την επιχείρηση βιώσιμη και κατ’ επέκταση τις θέσεις εργασίας.

Οι αυτοαπασχολούμενοι δεν έχουν λόγω να διαμαρτύρονται ενάντια στα αφεντικά τους ,αφού τα αφεντικά τους είναι οι πελάτες τους.

Τι έμεινε; Οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο και στις ΔΕΚΟ. Εκεί η κομματική ιντελιγκεντσια (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ )έχει σχεδόν τοποθετήσει τους κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές της , χρησιμοποιώντας στην ουσία το δημόσιο χρήμα για την προώθηση της  πολιτικής των κομμάτων  τους.

Έτσι λοιπόν τα συνδικάτα απαρτίζονται μόνο από δημόσιους υπαλλήλους που διαδηλώνουν για την διατήρηση των δανεικών κεκτημένων τους κατ’ εντολή των πολιτικών τους καθοδηγητών ..

Το ΚΚΕ με εκφραστή του το ΠΑΜΕ ,(μάλλον ,πολιτικά ορθά έπραξε) επέλεξε τον μοναχικό δρόμο υπεράσπισης των εργαζομένων . Δεν φαίνεται όμως να πείθει. Πρώτον, γιατί η κοινωνια που ονειρευεται δεν απέδωσε για τους εργαζόμενους  καθιστώντας το μάλλον δίκαια , μια παρένθεση στην ιστορία.                                  Και δεύτερον η πρόθεση του, δεν έχει στόχο την διεκδίκηση αλλά την ανατροπή του πολιτεύματος.                                                                                                         Παρατηρώντας μια από τις αυτόνομες συγκεντρώσεις τους θα διαπιστώσετε ότι πρωτίστως απαρτίζονται από κομματικά στελέχη και δευτερευόντως από εργαζόμενους που εντάχθηκαν αυθορμήτως στις τάξεις τους σαν αποτέλεσμα της επιρροής τους στην κοινωνία.

Πολλές φορές  λέω σε όλους αυτούς τους επικεφαλείς της συνδικαλιστικής καθοδήγησης, ότι δεν πείθεται ούτε για τις προθέσεις σας ούτε για τις προτάσεις σας, αποτέλεσμα τούτου είναι η απαξία των συγκεντρώσεων σας από τους εργαζομένους, για να πάρω την ξύλινη απάντηση ,ότι οι εργαζόμενοι δεν συμμετέχουν γιατί φοβούνται τις κυρώσεις από τα αφεντικά τους.

Αναρωτιέμαι γιατί δεν οργανώνουν μια διαμαρτυρία εκτός ωρών εργασίας ή ακόμα και μέρα Σάββατο ή Κυριακή για να διαπιστώσουν του λόγου το αληθές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, μεσουσης της μεγαλύτερης κρίσης της μεταπολεμικής Ελλάδος, είναι η φετινή Πρωτομαγιά ,με συμμετοχή 500 συνδικαλιστών που παρευρίσκονταν εκεί μάλλον, εθιμοτυπικά. Τι φοβήθηκαν οι εργαζόμενοι και δεν κατέβηκαν; μήπως τα αφεντικά τους ;.

Το φαινομενο αυτό παρατηρειται και διεθνως. Στη μεγαλυτερη καπιταλιστικη κριση που διανυουμε ,παρατηρουμε όχι μια αδρανεια των συνδικατων αλλα και εκατομυρια μελη να τα εγκαταλειπουν

Απλά σας έχουν κορνιζάρει στο κάντρο των υπεύθυνων και υπόλογων της κρίσης που περνάμε και σε καμία περίπτωση δεν θέλουν να γίνουν η ουρά καμίας κομματικής καθοδήγησης

Αυτό που χρειάζονται οι εργαζόμενοι είναι ευκαιρίες . Οι ευκαιρίες δεν έρχονται με την ανακατανομή της εργασίας για να έχουν όλοι δουλειά ,αλλά όχι λεφτά.(βλέπε Κούβα) .                                                                                                                                      Οι ευκαιρίες έρχονται με την απελευθέρωση της αγοράς .                                                    π.χ Η απελευθέρωση των Ελληνικών Ταχυδρομείων, σε πείσμα των συνδικαλιστών , δημιούργησε εταιρείες  courier και 13.000 νέες θέσεις εργασίας,καθιστωντας τους υπόλογους για την στάση τους για τους εκτός εργασίας πολιτών. Το ίδιο έγινε στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, στις τηλεπικοινωνίες, στις αερομεταφορές, στις τράπεζες κοκ . Αυτό θα γίνει και με την ΔΕΗ, τον ΟΣΕ, τα λιμάνια ,την κρουαζιέρα, τα Πανεπιστήμια, τις συγκοινωνίες κ.α                                                                                          Οι ευκαιρίες  είναι αυτές που θα παραξουν τον  πλούτο που χρειαζόμαστε.                                                                                                 Μόνο η απελευθέρωση της αγοράς θα δώσει τις ευκαιρίες στους εργαζομένους να αναπτυχθούν μισθολογικά, να αποκτήσουν ιδιοκτησία, μέσα παραγωγής, να γίνουν έμποροι, βιοτέχνες, ελεύθεροι επαγγελματίες κοκ.                                                              Μόνο με την απελευθέρωση της αγοράς θα ορίζουν αυτοί το μέλλον τους και θα υπερασπίζονται τα συμφέροντα τους πολύ καλύτερα από  οποιαδήποτε αυτόκλητη μειοψηφικά εκλεγμένη συνδικαλιστική ελίτ.

Το παλιό αντιστέκεται με νύχια και δόντια, οι πάτρωνες των εργαζομένων σε λίγο θα αναγκαστούν να ξαναδούλεψουνε, κανείς δεν είναι διατεθειμένος να τους πληρώνει για να τον «υπερασπίζεται». Ο κάθε έλληνας  πρέπει να γίνει κυρίαρχος του εαυτού του , να εκμεταλλευθεί τις ευκαιρίες που έρχονται , να δουλέψει και να προκόψει.

Φίλε εργαζόμενε, μην τους ακούς .Τους βολευει πολιτικα να εισαι παντα προλεταριος .                                                                                       .                                                       Η απελευθέρωση της αγοράς δεν είναι εχθρός σου αλλά σύμμαχος σου .

Κρούστης Αντώνης(εργαζόμενος)

Fileleftheros1966.blogspot.com