Εάν θέταμε  ένα υποθετικό ερώτημα  δυϊσμού στον κάθε ένα από εμάς, «η κοινωνική κατάσταση προσδιορίζει την συνείδηση ή η συνείδηση την κοινωνική κατάσταση;» επίσης «το

αληθινό είναι πραγματικό ή το πραγματικό αληθινό;»

Η κοινωνιολογία μπορεί να δώσει τις δικές της απαντήσεις , το ίδιο και η  ιστορία , επίσης και η θεολογία ,όπως και η ψυχολογία μπορεί και αυτή να καταθέσει την δική της οπτική. Χιλιάδες τόμοι έχουν γράφει από τις διάφορες επιστήμες υποστηρίζοντας την μια ή την άλλη εκδοχή. Μια θεωρία όμως για να γίνει νόμος πρέπει επιστημονικά να επαληθευθεί πολλές φορές. Τα αλληλοαναιρούμενα πορίσματα όμως δεν επέτρεψαν τον ορισμό της σαν νόμο.

Το πρόβλημα όμως δεν είναι στην θεωρία που δεν έγινε νόμος ,αλλά σε μας που που πιστεύουμε τις θεωρίες σαν νόμους.

Ο άνθρωπος έχει την τάση να επιλέγει μια θεωρία που τον βολεύει ή του ταιριάζει και να την κλειδώνει στο μυαλό του , δηλ. δημιουργεί νευρωνικά κυκλώματα  και ερμηνεύει τον κόσμο επιλεκτικά. Οτιδήποτε ακούει που δεν αναγνωρίζει το νευρωνικό του κύκλωμα, το απορρίπτει σαν εχθρικό και οτιδήποτε επιβεβαιώνει τη θεωρία του το αφομοιώνει. Η αφομοίωση αυτή και διογκώνει και σκληραίνει τα τείχη της απόρθητης σκέψης του.

Αυτή είναι η αρχή του απολυταρχισμού.

Ο άνθρωπος γίνεται δογματικός, σκληροπυρηνικός, φτιάχνει κάστρα γύρω του για αυτά που πιστεύει και οτιδήποτε πλησιάζει τις τάφρους του μυαλού του το χαρακτηρίζει, όχι σαν διαφορετικό αλλά σαν εχθρικό.

Αυτός ο εχθρός καταλήγει να είναι ταυτόχρονα και ευεργετικός για την ύπαρξη του απόρθητου κάστρου, και αν δεν υπάρχει, πρέπει οπωσδήποτε να εφευρεθεί .

Τα κλειστά μυαλά πρωτίστως φοβούνται να ανοίξουν, γιατί αν θα ανοίξουν σίγουρα θα αλλάξουν. Έτσι δικαιολογείται γιατί οι πολιτικές θεωρίες ,τα οικονομικά συστήματα, οι θρησκείες, οι χαρισματικοί ηγέτες, χαρακτηρίζουν το διαφορετικό από αυτούς σαν αντίπαλο. Με τον τρόπο αυτό συσπειρώνουν τους οπαδούς τους αρχικά μέχρι την απαίτηση των θυσιών τους.

Αυτή η διαδικασία περνάει από τα εξής σταδία, , υπερτίμηση της ιδέας, η οποία φέρει φανατισμό, ο φανατισμός εμμονές και οι έμμονες παραλήρημα και το παραλήρημα  ακραίες διαβλητές πράξεις που μπορεί να καταλήξουν σε φόνους, διώξεις (αντιφρονούντων), πόλεμους(ναζισμός) ακόμη και αυτοθυσίες   ( βλέπε Ισλάμ, ).

Οι άνθρωποι λοιπόν που πιστεύουν σε  μια υπερτιμημένη Αλήθεια ,παύουν να είναι ελεύθεροι, αναζητούν εναγωνίως καθοδηγητή, αποπροσωποποιούνται, γίνονται μέλη μιας ομάδας, ωραιοποιούν την θέση τους με ευηκοες λέξεις όπως αλληλέγγυοι, σύντροφοι, ομοϊδεάτες, κομματικά στελέχη, ενώ είναι οπαδοί του Αμφίβολου.

Οι υπεύθυνοι καθοδηγητές του Αλάθητου καθορίζουν και την συλλογική συνείδηση,  ορίζουν ιερή Αποστολή, και φορέα εκπλήρωσης αυτής (πχ το κόμμα).

 Η χριστιανική εκκλησία (και δη η καθολική) ιστορικά έχει πέσει πολλές φορές σε τέτοιες εκτροπές ( σταυροφορίες, πολέμους, αφορισμούς, ιερά εξέταση, πυρπόληση αμαρτωλών, συγχωροχάρτια κλπ) από την αληθινή διδασκαλία του ιδρυτή της .

Ο ιδρυτής της όμως δεν είναι ο εκάστοτε Πάπας ή Πατριάρχης ,αλλά ο ίδιος ο ΧΡΙΣΤΟΣ και σε όλες αυτές τις ψυχαναγκαστικές ιδεοληψίες και εμμονές του μυαλού των ανθρώπων, εδιδαξε και ΕΦΑΡΜΟΣΕ την ΑΓΑΠΗ.

Μπορεί ο χριστιανισμός σαν θρησκεία να ορίζει σαν συνείδηση την Θεϊκή, σαν επίγειους καθοδηγητές τους ιερείς, σαν ιερή Αποστόλη την Θεωση, σαν αντίπαλο τον Διάβολο, σαν φορέα εκπλήρωσης την εκκλησία και σαν ιερό σκοπό τον παράδεισο, διαφέρει όμως από τους –ισμους στο ότι δεν καταναγκάζει κανέναν να ακολουθήσει( όστις οπισων μου ελθειν) δηλ. όποιος θέλει και όποιος δε θέλει, τον αγαπάμε ακόμα περισσότερο.

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ είναι αξίωμα και η ΑΓΑΠΗ επιλογή και προϋπόθεση για την ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ των ανθρώπων.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ στον χριστιανισμό δεν είναι ζητούμενο αλλά ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ.

Η οποία χαρίστηκε  στους ανθρώπους για να την υπηρετήσουν.                                                       Όποιος θέλει!!!

                                                                                    Ταπεινά

                                                                               Κρούστης Αντώνης