Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2012

«ΔΩΣΤΕ ΤΗΝ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΤΗΣ ;»

Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΙΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ.
Μια φορά κι ένα καιρό ήταν μια  μεγάλη βιομηχανία με έναν εργοδότη πολύ σκληρό, αυταρχικό, απαιτητικό και χωρίς συναισθήματα,  με συνεχώς αυξανόμενη παραγωγή και κέρδη για την εταιρεία , δυσανάλογα με αυτά των εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι όμως σύστησαν σωματείο και συνέταξαν επιστολή διεκδίκησης αιτημάτων προς την εργοδοσία , που όπως έλεγαν «τους έπινε το αίμα». Η
αντίδραση του «μεγιστάνα του πλούτου» ήταν η άμεση απόλυση των εκπροσώπων των εργαζομένων. Η κίνηση αυτή ,όμως ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων από τους υπόλοιπους εργαζόμενους, οι οποίοι αρχικώς κήρυξαν απεργία και μετά από συνεχή αγώνα διεκδίκησαν και επέτυχαν την ανατροπή της ιδιοκτησίας, παίρνοντας  την τύχη του εργοστασίου στα χέρια τους.
Η ψηφισμένη επιτροπή των εργαζομένων ανέλαβε τη διοίκηση του εργοστασίου διακηρύσσοντας στη γενική συνέλευση ότι το εργοστάσιο θα λειτουργεί συμφώνα με την αρχή που λέει «ο καθένας θα δουλεύει ανάλογα με τις ικανότητες του και θα πληρώνεται σύμφωνα με τις ανάγκες του»
Στη γενική συνέλευση των 5.000 εργαζομένων, επικρατούσε ένα κλίμα πανηγυρικό . Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δεν έδινε περιθώρια να διαφωνήσει κανείς ή ακόμα και να αναρωτηθεί. Σε κάθε ύψωμα της φωνής του ομιλητή το διαδέχονταν παρατεταμένα παλαμάκια αποδοχής. Ο καθένας θα μπορούσε να νιώσει ένοχος ή ανόητος που δεν μπορούσε να αντιληφτεί την αναγκαιότητα να υπηρετεί υψηλά ιδανικά που έπαιρναν επιτέλους σάρκα και οστά.
Το μεγαλεπήβολο σχέδιο «ο καθένας με τις ικανότητες του και ανάλογα με τις ανάγκες του» αποδεχόταν εξ’ορισμου δυο κατηγορίες εργαζομένων, ότι κάποιοι είχαν ικανότητες και κάποιοι ανάγκες. Αυτό μπορεί να μην ήταν στατικό, αλλά να εναλλασσόταν. Όταν θα είχες την ικανότητα να παράγεις θα το έκανες με αυξημένο αίσθημα ευθύνης για κάποιον που θα είχε έκτακτες ή μόνιμες ανάγκες. Και το αντίθετο, όταν θα βρισκόσουν σε θέση ανάγκης ,οι σύντροφοι σου θα αύξαναν την παραγωγή τους για να σε βοηθήσουν.
Το ουτοπικό πρόγραμμα της συλλογικής προσπάθειας , και της συντροφικής  αλληλεγγύης με αίσθημα κοινωνικής ευθύνης, δεν άργησε να αποτελέσει το υπομόχλιο επικράτησης του κακού μέσα στο εργοστάσιο, εν ήδη θριάμβου.
Οι εργαζόμενοι όπως και κάθε άνθρωπος ,κατά τον ανθρωπολόγο ψυχολόγο Abraham Maslow, από την στιγμή που γεννιέται επιδιώκει την κάλυψη των αναγκών του, για επιβίωση ,ασφάλεια, κοινωνικότητα, έκφραση του εγώ του και σε ένα μικρό ποσοστό και για πολύ λίγους τη κάλυψη της ανάγκης της προσφοράς.
Έτσι λοιπόν οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν την τάση να αποδέχονται προσφορές παρά να δίνουν.
Αυτό που συνέβη στο κοινωνικοποιημένο εργοστάσιο ήταν ο καθένας να παρουσιάζει μια ανάγκη την οποία επιθυμούσε τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας να την καλύπτουν. Την μια ο ένας ήθελε να καλυφτούν οι ανάγκες για ένα παιδί που έφερε στον κόσμο, ο άλλος μια έκτακτη εισφορά για την γυναίκα του που χειρουργήθηκε, ο τρίτος για μια εργασία που παρουσιάστηκε στο σπίτι του , ο επόμενος τα έξοδα διαζυγίου του, ή την φιλοξενία της μικρής του αδελφής που την παράτησε ο άντρας της στο δρόμο με δυο μικρά παιδιά κ.ο.κ.
Οι ανάγκες όμως είναι τόσο προσωπικές που δεν μπορεί κανείς να βάλει προτεραιότητα ή μέτρο. Για το λόγο αυτό είναι πολύ εύκολο να ξεχειλώσουν και από ανάγκες να γίνουν απαιτήσεις. Τι θα σταματούσε κάποιον να ζητήσει από την «εργατική οικογένεια» να τον βοηθήσει να μετακομίσει σε ένα σπίτι πιο καινούργιο και πιο μεγάλο; Ανάγκη είναι κι αυτό. Τι θα εμπόδιζε κάποιον να ζητήσει επίδομα αυτοκινήτου γιατί εκεί πού μένει δεν εξυπηρετεί η συγκοινωνία για την έγκαιρη προσέλευση του στην εργασία; Ποιος θα αντιστεκόταν στην εργατική διοίκηση της εταιρείας να θέλει να μετακινείται από πόλη σε πόλη με αεροπλάνο και όχι με τρένο ή αντί για 3 άτομα να πάνε 7 ή ακόμα οι μετακινήσεις να γίνονται κάθε εβδομάδα αντί για κάθε μήνα; Ποιος θα τολμούσε να ανακαλύψει το fax,το e-mail, τα κινητά τηλέφωνα ή οτιδήποτε άλλο μέσο επικοινωνίας πλην της φυσικής μετακίνησης , ιδιαίτερα όταν αυτή επιδοτείται με έξοδα μετακίνησης προς όφελος των μετακινούντων; Αν επιβάλεις,  η καινοτομία ,η εφεύρεση, το διαφορετικό, ή το καλύτερο που πάει τα πράγματα μπροστά ,να γίνει κοινωνικό αγαθό χωρίς να αναγνωρίσεις την αξία του παραγωγού, τότε πολύ απλά δεν θα χεις παραγωγούς.
Από την άλλη ,η άλλη ομάδα των εργαζομένων , αυτοί με τις ικανότητες, όλο και τους ζητούσαν μια ώρα παραπάνω υπερωρία για τους «αναξιοπαθούντες  της οικογένειας», μια έκτακτη εισφορά προς τους «ατυχήσαντες συντρόφους», έκτακτη μείωση μισθού για την διατήρηση της «κοινωνικής αλληλεγγύης» των μελών της «εργατικής επανάστασης».
Οι τάσεις που δημιουργήθηκαν ήταν αναπόφευκτα αντίρροπες. Η μια να δημιουργεί πλούτο και η άλλη να τον καταναλώνει. Και όταν δημιουργούνται αντίρροπες δυνάμεις απόσχισης της κοινωνικής συνοχής ,τότε δημιουργείται η ανάγκη της παρέμβασης.
Έτσι λοιπόν αποφασίστηκε ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει από μόνος του ποιες είναι οι ανάγκες του και ποιες οι ικανότητες του. Η επιτροπή της εργατικής διοίκησης αποφάσιζε πλέον ποιες θεωρούσε ανάγκες και ποιες όχι. Για την ηθική νομιμοποίηση των αποφάσεων , υπήρχε η ψηφοφορία στη γενική συνέλευση. Εκεί όλοι διεκδικούσαν να θεσμοθετηθεί η δίκη τους ανάγκη. Παρατηρούσες έναν όχλο ανθρώπων να διεκδικούν μερίδιο στη μιζέρια. Έβλεπες ανθρώπους να επαιτούν αντί να διεκδικούν. Ο καθένας ζητούσε από επίδομα ρουχισμού, θέρμανσης, ενοικίου, μετακίνησης ,διατροφής, φαρμακευτικής κάλυψης, μέχρι επίδομα διακοπών ή αγοράς επίπλων και στερεοφωνικών. Όλοι ανταγωνιζόντουσαν όλους ,να αποδείξουν ότι η δίκη τους ανάγκη είναι μεγαλύτερη από του διπλανού τους. Αυτά συμβαίνουν όταν δεν αναγνωρίζεται η εργασία σου σαν δική σου ,αλλά σαν ένα κομμάτι της συλλογικής εργασίας που τάχτηκες να υπηρετήσεις.
Όλοι προέβαλλαν την δυστυχία και όχι την ικανότητα, γιατί όλοι είχαν πλέον πειστεί ότι θα κερδίσουν πολύ περισσότερα από το δικαίωμα στην  ανάγκη ,παρά από την υποχρέωση στην ικανότητα.
Πολύ σύντομα κατάλαβαν όλοι ότι η πτώση της παραγωγής κατά 40% οφειλόταν σ΄αυτους που δεν δούλεψαν τελικά σύμφωνα με τις ικανότητες τους.
Οι ικανοί σύντομα ενοχοποιήθηκαν ότι κρατανε προσωπικές τους δυνάμεις σαν εφεδρεία ,την οποία θα επένδυαν κάπου αλλού εκτός χώρου εργασίας και για προσωπικό τους όφελος.
Η ικανότητα μετατράπηκε σε εκμετάλλευση από τους διοικούντες προσθέτοντας επιπλέον ώρες χωρίς αμοιβή ,με σκοπό την αξία της επιπλέον εργασίας να την διανείμουν στους μη μπορώντας να την ασκήσουν.
Ήταν πραγματικά πολύ δύσκολο να αφαιρέσεις μια ανάγκη από τον ικανό για να την μοιράσεις στους λιγότερο ικανούς. Πως θα μπορούσε να πείσει κάποιος κάποιον ότι πρέπει να ματαιώσει την προγραμματισμένη του εκδρομή με την οικογένεια του ,για χάρη μιας έκτακτης διακοπής κύησης της γυναικάς του εργοδηγού του; Πως θα μπορούσε κάποιος να πείσει κάποιον ότι για την ζημιά που προκάλεσε ένας ανίκανος στην μηχανή αποσυμπιεσης του εργοστασίου , έπρεπε να ματαιώσει το ποδόσφαιρο που θα έπαιζε την Κυριακή, με εθελοντική εργασία τη μέρα αυτή;
Αποτέλεσμα όλων ήταν ο καθένας να προσπαθεί να κρύβει τις ικανότητες του, αφού το αντάλλαγμα της υπερπροσπάθειας ήταν η τιμωρία; Έτσι θυσιάζουν τους αετούς για να τρων οι κότες.
Ο επιθεωρητής της εργασιακής μονιμότητας και της εργασιακής ειρήνης διεκήρυττε από το μικρόφωνο της γενικής συνέλευσης
«Σύντροφοι εμείς είμαστε το παράδειγμα προς μίμηση ανατροπής του σκληρότερου συστήματος εκμετάλλευσης των εργαζομένων από μια χούφτα μεγάλο-βιομηχάνων που καρπούνταν την υπεραξία μας, για να καλύπτουν τις δικες τους ανάγκες και όχι τις δικες μας.»
«Εμείς είμαστε αυτοί που ανατρέψαμε ένα σύστημα ανταγωνιστικής κερδοσκοπίας , για ένα σύστημα συλλογικής προσπάθειας, που ο καθένας εργάζεται αλληλέγγυα για τον διπλανό του και όλοι μαζί αποκοιμίζουμε τα οφέλη από τον κόπο μας»
«Εμείς είμαστε αυτοί που το παράδειγμα μας θα αφυπνίσει τη συνείδηση της εργατικής τάξης μέχρι  να επαναστατήσει ενάντια στους καταπιεστές της»
Τα χειροκροτήματα όμως ,μπορεί να ήταν δυνατά ,αλλά είχαν χάσει αισθητά  πλέον την θέρμη τους από τις αρχικές συνελεύσεις. Η γενική συνέλευση μπορεί να ήταν γεμάτη κόσμο ,αλλά αν παρατηρούσε κανείς τους παρευρισκόμενους εκεί, εύκολα θα διέκρινε τον αποχρωματισμό της ελπίδας από τα πρόσωπα τους.
Τη νιρβάνα του συνδικαλιστικού μονολόγου την έσπασε ένας τεχνίτης και χειριστής μηχανών. Σηκώθηκε αργά έλαβε τον λόγο και με φωνή πνιγμένη από το δίκαιο και λόγια βγαλμένα από την καθημερινότητα του, απευθύνθηκε σένα αδιάφορο ακροατήριο το οποίο πάγωσε από τις πρώτες ακόμα λέξεις που εκστόμισε:
 «Κύριοι δυστυχώς δεν είμαστε σύντροφοι.» Άκρα σιωπή από κάτω. «Ούτε θα ήθελα να σας προσφωνήσω «αγαπητοί συνάδελφοι» ,γιατί απλά δεν μου είστε ούτε αγαπητοί,ούτε συνάδελφοι και η αρχική προσφώνηση, «κύριοι», είναι ποιητική αδεία, γιατί ούτε κύριοι είστε»
Κάποιοι αντέδρασαν φωνασκώντας, άλλοι με παραταμένες τις παλάμες τους και άλλοι απαιτώντας να ανακαλέσει. Η επιτροπή ανήσυχη να προσπαθεί να καθησυχάσει το πλήθος ,καθιστώντας την προσοχή στον ομιλητή να είναι πιο κόσμιος και ότι δεν έχει πάνω από 5 λεπτά διάρκεια ομιλίας. Συνεχίζοντας όμως με μια αποστροφή του λόγου του , καθησύχασε το μαινόμενο πλήθος, που τον άκουσε τελικά ,με εκκλησιαστική ευλάβεια έως το τέλος της ομιλίας του.
«Κύριος είναι αυτός που έχει πλήρη έλεγχο του εαυτού του. Είπε. Δυστυχώς όμως εμείς όλοι οι εργαζόμενοι αυτού του κοινωνικοποιημένου εργοστασίου αρχίζουμε να χάνουμε την αυτοκυριαρχία μας, επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω για το δικό μας συμφέρον»
«Ποιος μπορεί να μου υποστηρίξει τι σημαίνει συντροφικότητα όταν κάποιοι τρων από το πιάτο του διπλανού τους; ποιος μπορεί να μου πει πως είναι δύο από μας να θεωρούμαστε σύντροφοι όταν ο ένας παράγει και ο άλλος μονίμως καταναλώνει; Πως μπορεί κάποιος να αγκαλιάσει τον διπλανό του και να τον αποκαλέσει σύντροφο, όταν η εθελοντική υπερπροσπάθεια του δεν έχει ανταποδοτικότητα, αλλά αντιθέτως  επιβαρύνεται με επιπλέον επιβολή  αύξησης  της  προσφοράς ;»
«Δεν έχετε διαπιστώσει ότι εμείς οι αυτοαποκαλούμενοι σύντροφοι , ανταγωνιζόμαστε ποιος θα κάνει,  όχι την καλύτερη δουλειά ,αλλά την χειρότερη;»
«Δεν έχετε διαπιστώσει ότι καθημερινά αγωνιζόμαστε ποιος θα είναι χειρότερος από τον άλλον;»
«Δεν έχετε διαπιστώσει ότι όλοι μας προσποιούμαστε τους ανίκανους;»
«Δεν έχετε διαπιστώσει ότι φοβόμαστε μη τυχόν μας κατηγορήσουν σαν ικανούς;»
«Δεν έχετε διαπιστώσει ότι οι απολαβές μας έχουν κριτήριο τις ανάγκες μας και όχι την παραγωγή μας ή την αξία μας;»
«Δεν έχετε διαπιστώσει ότι έχουμε ξεγράψει από το λεξιλόγιο μας την έννοια του προσωπικού στόχου ζωής και ότι αυτό συμβαίνει γιατί μπορεί να εξαγοραστεί με την ανάγκη κάποιου άλλου;»
«Δεν έχετε διαπιστώσει ότι η έλλειψη στοχοποιησης  της ζωής μας, έχει στρέψει πολλούς ανθρώπους σε υποκατάστατα ευτυχίας, όπως είναι το αλκοόλ και η χρήση χασίς;»
«Δεν έχετε διαπιστώσει ότι δεν υπάρχουν πλέον προσωπικές απολαυσεις, που όταν αυτές απουσιάζουν,  τότε βρίσκεις τρόπο να απολαυσεις την εξαχρείωση; Δεν βλέπεται πόσες αδικαιολόγητες απουσίες από την εργασία υπάρχουν, λογω αλκοολισμού; ή πόσα εργατικά ατυχήματα που οφείλονται στην έλλειψη προσοχής και συγκέντρωσης;»
«Δεν έχετε διαπιστώσει ότι η ανάγκη έχει εξαφανίσει τη λέξη επιθυμία;»και ότι ο καθένας για να την εκπληρώσει καταφεύγει σε άνομα μέσα;» μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια στην αύξηση των εκδιδομένων εργατριών που δουλεύουν ανάμεσα μας ή να κάνουμε τα στραβά μάτια στην αδικαιολόγητη έλλειψη υλικών από το εργοστάσιο ; δυστυχώς το σύστημα μας δημιουργεί κλεφτρόνια και διεφθαρμένους συντρόφους. Γιατί άραγε σιωπούμε ; Μήπως γιατί όταν και μείς υιοθετήσουμε τέτοιες συμπεριφορές, θα θέλαμε πολύ την σιωπή των υπολοίπων; Λέω μήπως; Η ανοχή είναι ενοχή, «σύντροφοι!»
«Δεν έχετε διαπιστώσει ότι η οργάνωση της προσωπικής μας ζωής εξαρτάται από έκτακτα γεγονότα που δημιουργούν ανάγκες για λογαριασμό άλλων;»
«Δεν έχετε διαπιστώσει ότι ο «ηθικός νόμος» που όλοι πιστεύουμε τιμωρεί στην ουσία όποιον τον πιστεύει και τον εφαρμόζει; Ένα νόμο που όποιος τον τηρεί τόσο περισσότερο υποφέρει και όσο τον παραβιάζει τόσο ανταμείβεται; Οι έντιμοι πληρώνουν, οι άτιμοι μαζεύουν. Οι ικανοί χάνουν ,οι ανίκανοι κερδίζουν.»
«Είναι σίγουρο πλέον ότι μέσα σε λίγο καιρό το σύστημα μας εξαφάνισε τους ικανούς και τους τίμιους. Ο «ηθικός νόμος μετέτρεψε έντιμους και ικανούς ανθρώπους σε φθηνούς απατεώνες χωρίς να τους αφήνει άλλη επιλογή. Και αυτό το ονομάζουμε όλοι μας ηθικό ιδανικό;»
«Όλοι μας ξεκινήσαμε να εργαζόμαστε για την αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο. Για ποιον συνάνθρωπο; Ακόμα και για τον ανίκανο και για τον αδύναμο, μας απαντούσατε. Πόσοι από μας προσποιούμαστε τον αδύνατο ή τον ανίκανο; Πόσο καιρό θα αντέξουν οι εναπομείναντες  ικανοί να δουλεύουν για την ανικανότητα ,ασχέτως αν είναι αληθινή ή ψεύτικη;»
«Πρώτη φορά η αγάπη για τον συνάνθρωπο έγινε μίσος για τον συνάνθρωπο. Μισούμε ο ένας τον άλλον , ο καθένας είναι καχύποπτος για τον διπλανό του, οι σχέσεις μας έγιναν παγερές και όλα αυτά υπό την σκέπη ενός υφερποντα χαφιεδισμού ,που επισκιάζει κάθε μας κίνηση ή έκφραση. Κατασκοπεύουμε ο ένας τον άλλον ελπίζοντας ότι θα ανακαλύψουμε κάποιον να λέει ψέματα για τις ανάγκες του, με την ελπίδα να του κοπεί το επίδομα στην επομένη συνεδρίαση. Το σύστημα μας έκανε καχύποπτους και αναξιοπρεπείς .Όλοι ανακατεύονται στη ζωή του άλλων. Και όλα αυτά γιατί κάθε αγαθό που απολαμβάνει κάποιος από μας, προέρχεται από τον κόπο του κάποιου άλλου.»
«Για φαντασθείτε το σύστημα μας να εφαρμοστεί σε όλη την κοινωνία , όπως επιθυμεί η εργατική καθοδήγηση , και ο καθένας να απομυζά από τον κεντρικό κουμπαρά ότι ανάγκη προβάλλει, χωρίς το σύστημα μας να εξασφαλίζει μια καλύτερη ζωή για αυτούς που τον γεμίζουν;»
«Θα με θεωρούσατε ανήθικο αν σας έλεγα ότι ηθικό για μένα είναι να απολαμβάνει ο καθένας μόνο αυτό που παράγει;»
«Θα με θεωρούσατε παράλογο αν σας έλεγα ότι είναι αδύνατον να μοιράσεις σε χιλιάδες άτομα τα εισοδήματα ενός εργοστασίου, χωρίς κλίμακα μέτρησης της ανθρώπινης αξίας;»
«Θα με θεωρούσατε ασυνείδητο  αν σας έλεγα ότι το προηγούμενο καθεστώς ήταν πιο ξεκάθαρο απέναντι μας; θα με θεωρούσατε βλάκα αν σας έλεγα ότι με το προηγούμενο καθεστώς κάλυπτα περισσότερες ανάγκες από τώρα; Θα με θεωρούσατε προδότη που πιστεύω ότι η εναρμόνιση κοινών στόχων μεταξύ της εργοδοσίας και της εργασίας αποφέρουν κέρδη στην εταιρεία και αποκομιδή ωφελημάτων για όλους;»
Γιατί ο κουμπαράς αν μείνει άδειος θα μείνει άδειος για όλους . Η εξάλειψη της ανισότητας στον κόσμο, δεν εξασφαλίζεται με την ισότητα στην εξαθλίωση.»
Ο μοναδικός τρόπος για να πάνε τα πράγματα μπροστά δεν είναι πάντοτε η σύγκρουση ,αλλά όπως φαίνεται η συνεργασία για κοινά οφέλη»
«Η κεντρική εξουσία αργά ή γρήγορα θα διαπιστώσει το ανεφάρμοστο της ουτοπίας και θα  πρέπει να ορίσει ποιες είναι οι ανάγκες του καθενός μας και να επιβάλει την ικανότητα.»
«Πάντα ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις.»
Οι απόψεις του εργαζομένου μπορεί να μη έγιναν αποδεκτές χαρίζοντας του ένα μακρόσυρτο χειροκρότημα ,αλλά μετά την οριστική αποχώρηση του από την εταιρεία πολλοί τον ενθυμούνταν για τις αλήθειες που τόλμησε να εκστομίσει σε ένα καθόλου φιλικό περιβάλλον. Αλλά είχε προαποφασίσει την αυτοαπολυση του. Τώρα εργάζεται σε μια άλλη επικερδής επιχείρηση ενώ οι συνάδελφοι του αναρωτιούνται άνεργοι πλέον από το οριστικό κλείσιμο του εργοστασίου, τι ήταν αυτό που τους ρούφηξε στο βυθό της απαξίωσης;
Κρούστης Αντώνης
Fileleftheros1966.blogspot.com
Υ.Γ. Το κείμενο είναι εμπνευσμένο από το μυθιστόρημα της ΑΥΝ ΡΑΝΤ «Ο ΑΤΛΑΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣΕ»


1 σχόλια:

βαγια είπε...

Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΤΑ ΒΛΕΠΕΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ.ΤΑ ΑΚΡΑ ΠΑΝΤΑ ΣΥΓΚΛΙΝΟΥΝ;ΦΑΣΙΣΜΟΣ-ΚΟΥΜΟΥΝΙΣΜΟΣ;ΜΕΣΗ ΟΔΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ;ΑΝ ΒΡΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΚΑΙ ΑΚΟΥΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ,ΘΑ ΝΙΩΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΕΠΑΝΕΛΘΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΠΛΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ ΜΕ ΟΤΙ ΑΥΤΗ ΠΕΡΙΕΧΕΙ.

Β.Τ.

24 Ιανουαρίου, 2012 01:12

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

Blog Archive

Συνολικές προβολές σελίδας

Άρθρογραφία χρονικά

Ιστοσελίδα του Αντώνη Κρούστη. Από το Blogger.

Άρθρογραφία κατά ετικέτα

Αναγνώστες

Προτάσεις ιστοσελίδων

Γνωμικά

Πρωτοσέλιδα

Τροφή για γνώση