Θα μπορούσε ο τίτλος του άρθρου να ήταν «από την Σκύλα στη Χάρυβδη» ή κατά το ηπιότερο «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Αυτό αποκόμισα από την επικοινωνία μου με έγκριτους και αξιόλογους οικονομικούς αναλυτές.

Αναλύοντας λοιπόν τις δυο εκδοχές ξεχωριστά, η επιλογή της χρεοκοπίας μπορεί να μηδενίζει τα χρέη προς τους πιστωτές μας , φέρνει όμως άμεσα πρόβλημα επιβίωσης του πληθυσμού. Αυτό γιατί η χώρα για να συντηρήσει τις διατροφικές , και λειτουργικές μας ανάγκες (φάρμακα, πετρέλαιο, ενέργεια κλπ) πρέπει να εισάγει.. Και για να εισάγει χρειάζεται λεφτά και αυτή τη φορά όλοι συμφωνούμε ότι δεν υπάρχουν. Το όραμα της βουκολικής Ελλάδας που υποστηρίζουν πολλοί δηλ να πάμε στα χωριά μας να αρμέγουμε κατσίκες και να καλλιεργούμε σπαράγγια, είναι εφιάλτης και όχι όραμα. Γιατί ούτε αυτό , θα εξασφάλιζε την κοινωνική συνοχή ,την εθνική κυριαρχία, την προοπτική ανάπτυξης και την επιστροφή στις χαμένες αξίες.

Η επιλογή της ψήφισης της δανειακής σύμβασης (που για ακόμα μια φορά δεν έχει διαβάσει κανείς) εκ πρώτης όψεως στραγγαλίζει την αγορά ,επιταχύνει την ύφεση, αυξάνει την ανεργία, εξαθλιώνει τον πληθυσμό και το χειρότερο δεν διασφαλίζει προοπτικές ανάπτυξης. Το μόνο που διασφαλίζει είναι η αναστολή της χρεοκοπίας και η εξασφάλιση των δανειστών μας.

Ξεκάθαρο λοιπόν είναι ότι η διαπραγμάτευση που έγινε ,δεν ήταν μόνο ανεπαρκής αλλά και εγκληματική. Παρόλα αυτά οι «πολιτικοί εγκληματίες» διαχειρίζονται τις τύχες του τόπου.

Το αίτημα των εκλογών είναι δίκαιο αίτημα να αποφασίσει ο λαός πια από τις δυο λύσεις θέλει. Δυστυχώς όμως δεν είμαι και πολύ σίγουρος για την ευθυκρισία του λαού αυτού. Δεν μπορώ να βάλω την εκλογική διαδικασία, οι περισσότεροι να αποφασίσουν για την προσωπική μου τύχη. Ούτε η προσωπική μου άποψη να κυριαρχήσει κατά της προσωπικής τύχης κάποιου άλλου. Τα πράγματα είναι πολύ πολύπλοκα και ελάχιστοι πολίτες γνωρίζουν αυτά που συμβαίνουν στα γκρίζα γραφεία των χρηματοπιστωτικών ομίλων και πολιτικών κομμάτων. Για το λόγο αυτό είμαι επιφυλακτικός (και όχι αντίθετος)για τις εκλογές αυτές από έναν λαό που σκέπτεται με την κάρδια.

Είδατε τι παθαίνω όταν είμαι ανέντακτος και κομματικά άστεγος. Ξέρετε πως «ζηλεύω» τη συνηδεισιακη ειρήνη στους ανόητους κομματανθρωπους που άκριτα ακολουθούν τις εντολές της κομματικής τους καθοδήγησης. Τι να κάνω όμως που επέλεξα να σκέπτομαι (φιλ)ελεύθερα και να μην καθοδηγούμε από τις πατερναλιστικές κομματικές ελίτ, που αποπροσωποποιούν το άτομο και μαζοποιουν τις κοινωνίες.

Επιχειρώντας λοιπόν, να δώσω μια απάντηση στο παραπάνω δύσκολο ερώτημα, θα απαντούσα με βεβαιότητα ότι σε καμία περίπτωση δεν θα διαδήλωνα υπέρ της χρεοκοπίας. Θα διεκδικούσα όμως με όλες μου τις δυνάμεις τα λεφτά που θα πέσουν στη χώρα να επενδυθούν σε αναπτυξιακές προοπτικές επωφελεια της κοινωνίας και όχι του σκοτεινού διεθνές κεφαλαίου.

Γιατί άλλο φτωχός και άλλο χρεοκοπημένος.

Ταπεινά
Κρούστης Αντώνης