Ήμουν φοιτητής πριν 25 χρόνια. Όταν πήγα να γραφτώ στη σχολή μου, θυμάμαι τότε  ότι διέσχισα ένα μεγάλο διάδρομο με κρεμασμένες παντού κόκκινες σημαίες εισπράττοντας την αίσθηση  ότι δεν μπήκα σε πανεπιστημιακό χώρο αλλά στο ίδιο το Κρεμλίνο. Οι αφίσες είχαν καλύψει κάθε επιφάνεια των τοίχων και τα αεροπανω να καλούν τους φοιτητές σε πορεία στο υπουργείο παιδείας, για αυτοδιοίκηση , δωρεάν, σίτιση ,στέγαση και 5% για την παιδεία. Με πλησίασαν κάποιοι φοιτητές ύποπτοι συμπάθειας  να με καθοδηγήσουν για τα διαδικαστικά της εγγραφής και για την έκδοση του πάσο.

Οι ενημερώσεις μέσα στις αίθουσες διδασκαλίας από κομματικά στελέχη της ευρύτερης αλλά και στενότερης αριστεράς, ήταν καθημερινή υπόθεση . Πολύ σύντομα διαπίστωσα ότι τις τακτικές αυτές τις υιοθέτησαν και οι άλλες παρατάξεις, συμπληρώνοντας έτσι το παζλ της κομματικής αντιπαράθεσης και του κωφάλαλου διαλόγου.

Στα Πανσπουδαστικα συνέδρια λύναμε όλα τα προβλήματα του κόσμου εκτός από τα δικά μας και στις γενικές συνελεύσεις που δεν είχαν απαρτία ΠΟΤΕ, μια μικρή μειοψηφία από τις προοδευτικές δυνάμεις αποφάσιζε ,κατ’εντολη του Περισσού , το κλείσιμο των σχολών και αγώνα διαρκείας.

Ενθυμούμε πόσα ψηφίσματα κατατέθηκαν ,υπέρ των Σαντινίστας , του αγωνιζόμενου Κουρδικού PKK, κατά του ΝΑΤΟ, κατά του εμπάργκο στη Κούβα, μέχρι και για την συμπαράσταση στην απεργία των οικοδόμων, έπρεπε να σταματήσει η εκπαιδευτική διαδικασία και να βγούμε όλοι στους δρόμους.

Μετά από 25 χρόνια αγώνες της αριστεράς οι Σαντινίστας δεν υπάρχουν πια, οι Κούρδοι ενσωματώθηκαν μέσα στην τουρκική κοινωνία και αναπτύσσονται οικονομικά, οι πρώην κομμουνιστικές χώρες η μια μετά την άλλη κάνει αίτηση εισόδου στο ΝΑΤΟ, ο Κάστρο φιλελευθεροποιεί την αδρανή οικονομία της Κούβας και το συνδικάτο των οικοδομών δεν υφίσταται , αφού έχει καταληφθεί ο κλάδος εξ’ολοκληρου από τους φουκαράδες Αλβανούς του κομμουνιστή Χότζα που τότε υποστήριζαν.

Μετά από 25 χρόνια μια βόλτα στα παλιά φοιτητικά λημέρια, διαπίστωσα με λύπη μου ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει προς το καλύτερο. Ο πάλαι ποτέ διάδρομος με τις κόκκινες σημαίες , τώρα συνοδεύεται από τεράστιες μικροφωνικες εγκαταστάσεις που παίζουν στη διαπασών από επαναστατικά τραγούδια έως σκυλάδικα, πάγκοι λαϊκής να πουλούν πειρατικά CD της Πεγκυ Ζηνα , της Καλομοίρας μαζί με αρκετές δόσεις Καζαντζίδη, μπλουζάκια τυπωμένα με τον CHE GUEVARA και το Ρουβα, μέχρι είδη λαϊκής τέχνης ,φυλαχτά, φουλάρια, σκουλαρίκια, μενταγιόν ,κοκ. Η διακίνηση ναρκωτικών αν και υπαρκτή ,δεν έπεσε στην αντίληψη μου. Αλλά τα ναρκωτικά της θολοκουλτουρας και της απαξίωσης των ιδεών ,ήταν εμφανή.

Το ερώτημα που μου ήρθε στο μυαλό ευθύς αμέσως ήταν, καλά οι πρυτανικές αρχές δεν κάνουν τίποτα γι’αυτό το χάλι, το υπουργείο δεν γνωρίζει τι συμβαίνει, τα κόμματα δεν ανησυχούν ότι εκπαιδεύουν μια ολόκληρη κοινωνία να λειτουργεί σαν τζίτζικας ενώ οι άλλες κοινωνίες δουλεύουν σαν μυρμήγκια;

Κατάλαβα όμως ότι αυτό βολεύει όλους. Οι πρυτάνεις θέλουν να γίνονται αρεστοί για να τους ψηφίζουν οι κομματικές νεολαίες και να διαιωνίζουν τα προνόμια της απραξίας τους, οι κυβερνήσεις δεν άγγιζαν το θέμα μην τυχόν και ξεσηκωθεί η νεολαία και πέσει από την εξουσία που τόσο καλά τους ταΐζει. Και όσον αφορά τα κόμματα τους, τροφοδοτούσαν τις πρακτικές αυτές χρησιμοποιώντας τα πανεπιστήμια σαν φυτώρια νεοσσών της κομματικής νομενκλατούρας.

Τώρα όμως το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου(χωρίς να θεωρείται πανάκεια) με την υποστήριξη όλων των κομμάτων της βουλής ,πλην της αριστερής κατάψυξης, βάζει τέλος στη συμμετοχή των φοιτητών στην εκλογή πρυτάνεων, θέτει ξεκάθαρα ότι όλοι πρέπει να αξιολογούνται και καταργεί το περιβόητο Άσυλο που μάλλον λειτουργούσε υπέρ , για τα άσυλα της κοινωνικής παρανομίας .

Για πρώτη φορά το κοινοβούλιο ψήφισε με 250 βουλευτές υπέρ του νομοσχεδίου και η τραγική μειοψηφία της ιστορίας, το ΚΚΕ, διεκυρητει από το βήμα της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ότι «ο νόμος δεν θα εφαρμοσθεί».

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!!!

Κρούστης Αντώνης