Η πρώτη υπόθεση εργασίας λέει ότι θα μπορούσαμε να ακούγαμε τις φωνές της πλατείας ,για έξοδο μας από το μνημόνιο , να φύγουν οι ξένοι δανειστές που ήρθαν να κατασπαράξουν την  ελληνική ευτυχία, να μην πληρώσουμε

τους διεθνείς τοκογλύφους και αλλά τέτοια απίθανα που θα καθιστούσαν την χώρα απομονωμένη από το διεθνές γίγνεσθαι. Αν ακούγαμε την πλατεία ,σήμερα, οι έλληνες πολιτικοί θα έψαχναν να δανεισθούν χρήματα για τις καθημερινές μας ανάγκες, όχι βέβαια από τις αγορές που θα  μας δάνειζαν με επιτόκιο άνω του 15%, αλλά από τους αόρατους φίλους μας με αόρατα λεφτά.

Η δεύτερη υπόθεση εργασίας είναι να μας έλεγαν οι ευρωπαίοι ευγενικά, ευχαριστούμε για την γνωριμία , αλλά από δω και πέρα ,χωρίζουν οι δρόμοι μας. Πολλοί πατριώτες ιθαγενείς διαφόρων αποχρώσεων του κόκκινου και του μαύρου ,δε θα το ευχόντουσαν μόνο ευχαρίστως αλλά  το διεκδικούσαν και σαν πάγια πολιτική τους στρατηγική.

Η πανηγυρική μας έξοδος από το ευρω ,θα ανάγκαζε την χώρα να εισάγει την δραχμή  επίσημα πλέον, σαν  το ελληνικό νόμισμα.

Ο πληθωρισμός θα σκαρφάλωνε στα ύψη , οι καταθέσεις θα έχαναν την αξία τους , τα δάνεια θα πολλαπλασιάζονταν η αξία τους, οι κατασχέσεις σπιτιών θα έπαιρναν εκρηκτικές διαστάσεις, χιλιάδες επιχειρήσεις θα έκλειναν και εκατομμύρια εργαζόμενοι θα έμεναν άνεργοι.

Τα αποτελέσματα και των δυο υποθέσεων εργασίας θα ήταν φτώχια, εξαθλίωση και το χειρότερο καμία ελπίδα για ανάκαμψη για πολλές δεκαετίες.

Αντ’ αυτής, της φωνής της πλατείας δηλ., οι ευρωπαίοι ηγέτες ξαναπονταρησαν για άλλη μια φορά , υπέρ της Ελλάδος, χωρίς να ξεπερνάμε και την διασφάλιση των συμφερόντων όλης της ευρωπαϊκής ένωσης. Ενέκριναν δάνεια ύψους 159 δις ευρω για 30 χρόνια με το εξόφθαλμα προκλητικό χαμηλοτοκο επιτόκιο 3,5% και με περίοδο χάριτος τα 10 χρόνια..

Με λίγα λόγια μας είπαν , « αναλαμβάνουμε την πληρωμή του δημόσιου σας χρέος εμείς για 40 χρόνια, και εσείς αναλαμβάνεται το δημόσιο έλλειμμα σας. Αλλά επειδή δεν σας εμπιστευόμαστε και πολύ, ζητάμε την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου και την πολιτική συναίνεση των κομμάτων εξουσίας έτσι ώστε να μην έρθει η επόμενη κυβέρνηση και ανατρέψει τις δεσμεύσεις της προηγούμενης».

Και τώρα; Τώρα η κυβέρνηση και αυτή και οι επόμενες πρέπει να μειώσουν τις δημόσιες δαπάνες, δημιουργώντας δημοσιονομικό πλεόνασμα, να απελευθερώσουν την αγορά από τις κολλεκτιβίστικες αγκυλώσεις, να μειώσουν την γραφειοκρατία και να δημιουργήσουν το κατάλληλο επενδυτικό περιβάλλον για προσέγγιση ξένων επενδύσεων που θα γεμίσουν τα δημόσια ταμεία και τις τσέπες μας.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις για πολλά χρόνια πλέον πρέπει να συνηθίσουν σε ένα άλλο τρόπο πολιτευεσθαι. Ο προεκλογικός τους λόγος δεν θα είναι υποσχετικός άκοπων παραδείσων, αλλά λόγος ευθύνης και προτρεπτικός για περισσότερη δουλεία για την απόλαυση των δανεικών κεκτημένων που μας πήραν πίσω οι άκαρδοι δανειστές μας και ίσως τότε το 2050 οι πλατείες να γεμίζουν με ανθρώπους που θα εξεγείρονται με τους πολιτικούς και τους πολίτες που καρπώνονται προσοδα από το κόπο τρίτων. ΑΜΗΝ.!!!

Κρούστης Αντώνης.