Δευτέρα 21 Μαΐου 2018
Σύμφωνα με
την «αρχή της επικουρικότητας» (Quadragesimo Anno 1931), που λέει ότι «όσο ανήθικο είναι
να αποσπάς κάτι από έναν ιδιώτη που το έχει αποκτήσει με δική του πρωτοβουλία
για χάριν της κοινότητας, το ίδιο ανήθικο είναι να αναθέτουμε σε μια μεγαλύτερη
ένωση να κάνει αυτό που μπορεί να κάνει μια μικρότερη». Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει
δυστυχώς στη χώρα μας με τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας όπου οι αποφάσεις
των ΓΣΕΕ και Κοινωνικών Εταίρων είναι δεσμευτικές
για όλες τις υπόλοιπες οργανώσεις και σωματεία.
Η δεύτερη, εξίσου σοβαρή, είναι ότι οι αποφάσεις
δεν λαμβάνονται σύμφωνα με τις ανάγκες της οικονομίας, της ανταγωνιστικότητας,
του πληθωρισμού και τις δυνατότητες κάθε επιχείρησης, αλλά σύμφωνα με την διαπραγματευτική
ισχύ των συμμετεχόντων. Αποτέλεσμα του ακήρυχτου «ταξικού πολέμου» είναι συσσωρευτεί ανορθολογικά δυσβάστακτο εργασιακό
κόστος στις επιχειρήσεις (Ωριμάνσεις, τριετίες, μετενέργεια, όριο απολύσεων , καθορισμός υψηλών αποζημιώσεων, διαιτησία
και λοιποί προστατευτικοί νόμοι) που τις έκαναν μη ανταγωνιστικές στο απαιτητικό
διεθνές περιβάλλον, εις βάρος τελικά των εργαζομένων που θεωρητικά ήθελαν να προστατέψουν.
Προτάσεις
εξορθολογισμού της αγοράς εργασίας.
1. Πραγματικά ελεύθερες συλλογικές
διαπραγματεύσεις μεταξύ των κοινωνικών εταίρων χωρίς το δικαίωμα επέκτασης
στους μη συμμετέχοντες.
2. Ελεύθερες επιχειρησιακές συμβάσεις προσαρμοσμένες
στις δυνατότητες κάθε επιχείρησης να υπερισχύουν των κλαδικών.
3. Η Ευελιξία της αγοράς εργασίας και η απελευθέρωση
των απολύσεων λειτουργεί αναπτυξιακά, πάντοτε υπέρ του εργαζόμενου.
4. Κατάργηση της μονομερής προσφυγής στη
διαιτησία, αφού λειτουργεί ως μηχανισμός μισθολογικής στρέβλωσης και ναρκοθετεί
την ουσιαστική, με οικονομικά κριτήρια, διαπραγμάτευση.
5. Η κατάργηση του κατώτερου μισθού μειώνει
την ανεργία
6. Αποκομματικοποίηση του συνδικαλισμού
και εφαρμογή του Συνδικαλιστικού νόμου του 50% +1
Είναι αναγκαίο
στην Ελλάδα να ξεφύγουμε από την μαρξιστική αντίληψη της αναχρονιστικής «πάλης
των τάξεων» και να προσαρμοστούμε σ’ ένα κόσμο που δεν παράγει πλέον τον πλούτο
με τα χέρια , αλλά με τη γνώση. Αλλά η γνώση απαιτεί ελευθερία. Η απελευθέρωση
της αγοράς εργασίας ενταγμένη σε περιβάλλον οικονομικής ελευθερίας, προάγει την
ανάπτυξη, η όποια αποτελεί τη μόνη προστασία των εισοδημάτων των εργαζομένων.
Αντώνης
Κρούστης
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Προτάσεις ιστοσελίδων
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου