Δευτέρα 21 Μαΐου 2018
Μήνες ακούω τώρα
τον ανταγωνισμό των κυβερνήσεων για το ποια μείωσε περισσότερο τις τιμές των φαρμάκων,
πουλώντας λαϊκισμό στο αδαές ακροατήριο που δεν γνωρίζει τη διαδικασία
παραγωγής ενός φαρμάκου και τα κόστη που
χρειάστηκαν από την αρχική ιδέα μέχρι να
καταλήξει στο στομάχι μας.
Έρευνα.
Σύμφωνα με
την «αρχή της επικουρικότητας» (Quadragesimo Anno 1931), που λέει ότι «όσο ανήθικο είναι
να αποσπάς κάτι από έναν ιδιώτη που το έχει αποκτήσει με δική του πρωτοβουλία
για χάριν της κοινότητας, το ίδιο ανήθικο είναι να αναθέτουμε σε μια μεγαλύτερη
ένωση να κάνει αυτό που μπορεί να κάνει μια μικρότερη». Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει
δυστυχώς στη χώρα μας με τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας όπου οι αποφάσεις
των ΓΣΕΕ και Κοινωνικών Εταίρων είναι δεσμευτικές
για όλες τις υπόλοιπες οργανώσεις και σωματεία.
Πράγματι
είναι απίστευτο γι’αυτό που νομίζουν οι περισσότεροι έλληνες για τον νεοφιλελευθερισμό,
ότι είναι η ακραία μορφή του κλασικού φιλελευθερισμού που ίπταται πάνω από τις κοινωνίες
μέχρι να τις απομυζήσει. Ας το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν, ανατρέποντας τον πιο διαδεδομένο
μύθο στην ελληνική κοινωνία.
Το 1947
ο φιλόσοφος και οικονομολόγος Friedrich Hayek , βλέποντας ότι η παγκόσμια οικονομία,
μετά από δυο παγκόσμιους πολέμους, άρχιζε να σοσιαλιστικοποιείται από τις συνεχείς
κρατικές παρεμβάσεις και την διόγκωση των κρατικών δαπανών, εμπνεύστηκε τη δημιουργία
μιας ένωσης (MONT PELERIN SOCIETY). Σ’αυτή συμμετείχαν 39 εξέχοντες φιλελεύθεροι οικονομολόγοι
και διανοητές , με σκοπό να επαναφέρει
τις φιλελεύθερες ιδέες στο προσκήνιο της εφαρμοσμένης πολιτικής.
Αυτός ο επαναπροσδιορισμός
στις αρχές της οικονομίας της αγοράς ονομάστηκε νεοφιλελευθερισμός.
Τι διεκδικούσε
λοιπόν αυτός ο «μπαμπούλας»; Λιγότερες παρεμβάσεις
στην οικονομία της αγοράς. Έλα όμως που η πολιτική αυτή χαλούσε τη μονοπωλιακή πρωτοκαθεδρία
ισχυρών συμφερόντων. Πρώτα από όλα αυτά των τραπεζών, που τους αφαιρούσε το δικαίωμα να δανείζουν χρήμα που δεν υπήρχε. Δεύτερον, τη
ρήξη με τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες
που διέλυε στην ουσία το μονοπωλιακό τους χαρακτήρα. Τρίτον, επίθεση
στην δημοσιοϋπαλληλία που αποτελεί ακόμη και σήμερα τη γάγγραινα που εξαπλώνεται
σε όλο το σώμα της κοινωνίας. Γενικά η απελευθέρωση αυτή της οικονομίας απειλούσε τους εγκατεστημένους προσοδοθήρες ,
υποσχόμενη την είσοδο «νέων παιχτών» που
θα τους ανταγωνίζονταν επί ίσοις όροις . Τα μικρόφωνα και τις εφημερίδες όμως
τις κρατούσαν στα χέρια τους τα εγκατεστημένα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα,
φοβίζοντας τους πολίτες για την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού στις ζωές τους. Έτσι
στήθηκε ο μύθος. Όσον αφορά για την ύπαρξη
κράτους καμία απειλή δεν διατυπώθηκε
, αλλά ακριβώς το αντίθετο, ότι αν λειτουργήσει η οικονομία ελεύθερη θα έχουμε υψηλής
ποιότητας Κράτους Πρόνοιας στην υπηρεσία του πολίτη χωρίς διακρίσεις.
Ψάξτε λοιπόν
τις κοινωνίες που το επέτυχαν και κατηγορήστε τις ως νεοφιλελεύθερες.
Αντώνης
Κρούστης
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Προτάσεις ιστοσελίδων
