Φιλελεύθερος: Τα κρυφά Δάνεια των κομμουνιστών.

Επειδή η υπομονή μου έχει εξαντληθεί με τις αριστερίστικες κορώνες για το αν πρέπει να βγούμε στις Διεθνείς Αγορές Ομολόγων ή όχι και τα περί «Διεθνούς Τραπεζικού Κεφαλαίου» που πίνει το αίμα των λαών και ότι οι κομμουνιστικές χώρες δεν χρειάστηκαν την στήριξη των «Διεθνών Τοκογλύφων» για να αναπτύξουν τις σοσιαλιστικές οικονομίες τους, παραθέτω συγκλονιστικά στοιχεία από την έρευνα μου που θα εκπλαγείτε.
Η Οκτωβριανή επανάσταση δεν θα πραγματοποιούνταν αν δεν είχε τη στήριξη χρηματοδότησης από διεθνείς τραπεζίτες, δεν θα μπορούσε να σταθεροποιηθεί το νέο καθεστώς αν δεν σύναπτε συχνά πυκνά εμπορικές και χρηματοοικονομικές διακρατικές συμφωνίες με καπιταλιστικά κράτη, στη συνέχεια πλήρωσε τα τσαρικά δάνεια παρόλο που στην αρχή αρνήθηκε και τέλος μετά την κατάρρευση τους παρέδωσε τις Λαϊκές Δημοκρατίες καταχρεωμένες στις διεθνείς καπιταλιστικές τράπεζες.

Και αν αναρωτιέστε πως είναι δυνατόν οι χώρες του Υπάρξαντος Σοσιαλισμού να δημιούργησαν χρέη, η απάντηση βρίσκεται στον πυρήνα της παραγωγικής της διαδικασίας και του τραπεζικού της συστήματος που την στήριζε.

Στις χώρες του Κεντρικού Σχεδιασμού , η μοναδική Κεντρική Κρατική Τράπεζα χορηγούσε δάνεια στα τοπικά Σοβιέτ και στις διάφορες κρατικές επιχειρήσεις, τα κέρδη των οποίων γύριζαν στην Κεντρική Τράπεζα, η οποία με τη σειρά της διέθετε στην υπηρεσία των αναγκών του λαού. Η αυτοδιαχείριση όμως των οικονομικών μονάδων σχεδόν πάντα ήταν ελλειμματική. Οι αρχές τότε ή χάριζαν τα δάνεια ή έκοβαν χρήμα για να καλύψουν τα ελλείμματα ή δανειζόντουσαν από το εξωτερικό με τη μορφή ομολόγων, μεταθέτοντας το πρόβλημα των ελλειμμάτων στις επόμενες γενιές.

Αναλυτικά.

Πριν την Επανάσταση.

Σύμφωνα με απόρρητα στοιχεία που διέρρευσαν σχετικά πρόσφατα ο Λένιν είχε χρηματοδοτηθεί με πάνω από 26 εκατομμύρια μάρκα (καθώς και με όπλα και τεχνική βοήθεια) πριν την οκτωβριανή επανάσταση από τον Κάιζερ (ο τελευταίος Αυτοκράτορας της Γερμανίας 1888-1918) προκειμένου να πραγματοποιήσει την υπόσχεσή του και να αποτραβήξει τη Ρωσία από τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι μετά την Οκτωβριανή επανάσταση ο Λένιν έδωσε στη γερμανική αυτοκρατορία μεγάλα τμήματα πλούσιων γεωργικών εκτάσεων της Δυτικής Ρωσίας¹.

Ο Jacob Schiff, Τραπεζίτης και συνέταιρος των Ρότσιλντ, ηταν σημαντικότατος χρηματοδότης της Οκτωβριανής Επανάστασης. Ποιος ο λόγος κύριοι της Αριστεράς να δέχεστε χρήματα από τους ταξικούς σας εχθρούς;

Ο Jacob Schiff ήταν ανώτερος εταίρος της μεγάλης επιχείρησης επενδύσεων Kuhn & Loeb Co της Νέας Υόρκης, και είχε βοηθήσει προεπαναστατικά τη χρηματοδότηση του Τρότσκι. Έχει γραφτεί στο περιοδικό New York Journal American στις 03 Φεβ. 1949: «Εκτιμάται σήμερα ότι ο Jacob Schiff επένδυσε περίπου 20 εκατ. $ για τον οριστικό θρίαμβο των Μπολσεβίκων στη Ρωσία».

Ο κ. Bakhmetiev, ο τελευταίος πρέσβης στις Η.Π.Α. των Ρώσων Αυτοκρατόρων είπε ότι οι Μπολσεβίκοι μετά τη νίκη τους στα 1918-1920 τοποθέτησαν 600 εκατ. ρούβλια στην Kuhn & Loeb Co, εταιρία του Schiff.²»

Ο Λένιν στάλθηκε με το φημισμένο «Σφραγισμένο τρένο» μέσα από τα εμπόλεμα κράτη της Ευρώπης. Είχε μαζί του 5-6 εκατ. $ σε χρυσό³.

Αριστερά ο A. Parvus στη μέση ο Leon Trotsky και δεξιά ο Leo Deutsch ( Ρώσος επαναστάτης που ήταν ένα από τα πρώτα μέλη του Ρωσικού Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος και ένας από τους ηγέτες των μενσεβίκων)

Η όλη ιστορία διευθυνόταν από τον Γερμανό Αρχιστράτηγο και τον τραπεζίτη Max Warburg με τη βοήθεια του πολύ πλούσιου Alexander Helpland, γνωστό ως «Parvus», που σε όλη τη ζωή του ήταν σοσιαλιστής⁴.

Ο τραπεζίτης χρηματοδότης Max Warburg, και ο αδελφός του Paul Warburg του ανθρώπου που πρωτοστάτησε στη δημιουργία της Κεντρικής Τράπεζας της Αμερικής της γνωστής FED (Federal Reserve).O πεθερός του άλλου τους αδελφού Felix M. Warburg ήταν ο Jacob Schiff από τους σημαντικότερους μετόχους της Kuhn & Loeb Co και χρηματοδότης της Επανάστασης που σύμφωνα με τον εγγονό του ανέρχεται σε 20 εκ. δολ .

Η οργάνωση Morgan (συνδικάτο των Διεθνών Τραπεζιτών) τοποθέτησε το λιγότερο 1 εκατ. $ στο ταμείο της κόκκινης επανάστασης⁵.
Ένας άλλος σημαντικός χρηματοδότης της επανάστασης ήταν ο πάμπλουτος Άγγλος με το όνομα Lord Alfred Milner οργανωτής και διευθυντής της μυστικής ομάδας «η Στρογγυλή Τράπεζα», η οποία υποστηριζόταν από τον οίκο Rothschild. Αυτός σύμφωνα με τον Στρατηγό de Goulevitch ξόδεψε πάνω από 21 εκατ. ρούβλια για την χρηματοδότηση της Ρωσικής επανάστασης⁶.

Για αυτήν τη χρηματοδότηση ,εν ήδη δανείου το 1907, από τον πλούσιο Βρετανό , η οποία θα ξεπληρωνόταν μετά τη συντριβή του Τσάρου , κάνει λόγο στο βιβλίο του «Η ζωή μου» … Ποιος λέτε; Ο ίδιος ο Τρότσκι.

Μετά την επανάσταση.

Κατά την Οκτωβριανή επανάσταση ο Λένιν ορίστηκε επικεφαλής της «ειδικής επιτροπής κατάσχεσης των τραπεζών». Στις 20/11/1917 η Κρατική Τράπεζα του Πέτρογκαρντ καταλείφθηκε από ενόπλους Μπολσεβίκους και στις 26/11/1917 κατελήφθησαν όλες οι ιδιωτικές. Την επομένη ενοποιήθηκαν όλες με την Κρατική Τράπεζα. Στις 10 Φεβρουαρίου 1918 εκδόθηκε το διάταγμα του Σοβιέτ των Λαϊκών Επιτρόπων που ακύρωνε τίτλους ,αξίες και τα όλα κρατικά ομολογιακά τσαρικά δάνεια , το ύψος των οποίων κυμαινόταν στα 16 δισ. χρυσά ρούβλια. Οι μικροομολογιούχοι κάτω των 100.000 ρουβλίων αποζημιώθηκαν με νέα χρεόγραφα αντίστοιχης αξίας. Δυστυχώς όμως για αυτούς ο επερχόμενος υπερπληθωρισμός εξανέμισε μέχρι και το τελευταίο ρούβλι⁷.

Ο υπερπληθωρισμός ήταν το φαινόμενο που παρουσιάστηκε μετά την άρνηση των χρεών των Τσαρικών δανείων, ο οποίος κατέτρωγε τα εισοδήματα των πολιτών και υπέθαλπε την ανάπτυξη της χώρας⁸.

Το νταηλίκι προς στις διεθνές χρηματαγορές όμως δεν κράτησε και πολύ . Ο οικονομικός αποκλεισμός στοίχισε με το λιμό του 1921 τη ζωή εκατομμυρίων Ρώσων πολιτών και συνέτισε την σοβιετική κυβέρνηση, έτσι το 1922 στο Συνέδριο της Γένουας αποφάσισε να αναγνωρίσει τα τσαρικά δάνεια, αλλά με όρο που απαιτούσε τη λήψη μεγαλύτερου δανείου σαν αποζημίωση των καταστροφών του εμφυλίου 1918-1920 από τη ξένη επέμβαση.

Η Δύση φυσικά αρνήθηκε και περιορίστηκε στην απαλλοτρίωση των ξένων κατόχων ρωσικών χρεογράφων.

Πως όμως μπόρεσε ο ΛΕΝΙΝ να χρηματοδοτήσει τη χώρα του χωρίς πιστώσεις;
Η πείνα του 1920 αναγκάζει τη σοβιετική εξουσία να προχωρήσει σε εκχωρήσεις γης στο αμερικάνικο κεφάλαιο, προκειμένου να εξασφαλίζει πόρους για να προχωρήσει στο μεγάλο σχέδιο εξηλεκτρισμού της Ρωσίας.

Χτύπησε την πόρτα της Ιταλίας που πίστωνε χωρίς προϋπόθεση της αναγνώρισης παλαιών δανείων, χαρακτηριστικά έλεγε «Θεωρώ την υπόθεση σημαντικότατη και επείγουσα, γιατί η υπογραφή δανείου με την Ιταλία, που δεν απαιτεί αναγνώριση των παλιών χρεών, μπορεί να σημαίνει ρήγμα στον οικονομικό αποκλεισμό» (Οκτώβρης 1921).

Το 1921 συμφωνούν με τη Γερμανία την παραγωγή των γερμανικών όπλων σε Σοβιετικό έδαφος. Η συνθήκη των Βερσαλλιών μετά τον πόλεμο απαγόρευε την Γερμανία να έχει δική της βιομηχανία. Οι ειρηνιστές κομμουνιστές όμως βρήκαν την λύση για την πολεμοχαρή Γερμανία.

Το 1922 στη συνθήκη του Ραπάλο συμφωνήθηκε η αμοιβαία διπλωματική αναγνώριση των δυο χωρών και η αμοιβαία παραίτηση από τις πολεμικές αποζημιώσεις.

Την ίδια εποχή η ΕΣΣΔ διέγραφε όλα τα δάνεια που είχε δώσει η τσαρική Ρωσία στην Ελλάδα , την ίδια στιγμή που χρηματοδοτούσε τις ορδές του Κεμάλ (Σοβιετικοκεμαλικό σύμφωνο, 3 Μαρτίου 1921) εναντίον μας, με τα γνωστά αποτελέσματα της Μικρασιατικής Καταστροφής.

Το 1926 υπεγράφει σύμφωνο Φιλίας με την Γερμανία, σε περίπτωση επίθεσης τρίτης χώρας να διατηρηθεί ουδετερότητα.

Την εποχή που τα «Τάγματα Εφόδου» του Χίτλερ σκότωναν –μόνο το 1933 600 κομμουνιστές και το 1934 οι φυλακισμένοι έφθαναν τους 100.000 - το 1935 η γερμανική Dresntner Bank επιχορηγούσε δάνειο με 200.000.000 χρυσά μάρκα την ΕΣΣΔ με την προϋπόθεση να χρησιμοποιηθούν για την αγορά γερμανικών προϊόντων⁹.

Η Ναζιστική Γερμανία κατείχε την πρώτη θέση στο πίνακα των χωρών με τις οποίες έκανε εξωτερικό εμπόριο η Ε.Σ.Σ.Δ. Ο Μαξίμ Λιτβίνωφ, υπουργός εξωτερικών της Σοβιετικής Ένωσης δηλώνει δημόσια στις 9/12/1934: «Εμείς δεν πάψαμε ποτέ να επιθυμούμε καλές σχέσεις με τη Γερμανία σε όλους τους τομείς»¹⁰.

(Το τελευταίο δε, το αφιερώνω σε όλους αυτούς που κατηγορούν την Γερμανία στο ότι έδινε δάνεια στην Ελλάδα για να αγοράζουμε τα προϊόντα τους. Δεν είδα όμως το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και ιδιαίτερα το δικό μας να διαδηλώνει για τις οικονομικές συμφωνίες της μαμάς Ρωσίας με την καπιταλιστική Γερμανία. Θα σημειώσω επίσης ότι τα στρατιωτικά φορτηγά που έκαναν εισβολή στο Αφγανιστάν ήταν μάρκας Ρενώ, από την άλλη καπιταλιστική χώρα της Ευρώπης, τη Γαλλία.)

Το αποκορύφωμα των συμφωνιών μεταξύ των δυο χωρών ήταν το 1939 με το σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ. Η δεκαετής συμφωνία εξασφάλιζε στην Γερμανία πρώτες ύλες (πετρέλαιο) και τρόφιμα και στην ΕΣΣΔ γερμανικά μηχανήματα για να εκσυγχρονίσει την πεπαλαιωμένη της βιομηχανία. Όλα οδηγούσαν σε προετοιμασίες πολέμου. Το σύμφωνο αυτό διαχώριζε στην ουσία την Ανατολική Ευρώπη σε σφαίρες επιρροής.

Μετά τον διαχωρισμό των δυο Γερμανιών , η Ανατολική Γερμανία όφειλε μεγάλες αποζημιώσεις στη ΕΣΣΔ για τις καταστροφές του έγιναν στο έδαφος της. Το 1953 όμως η Σοβιετική Ένωση απαλλάσσει την ΛΔΓ από τις αποζημιώσεις αυτές δίνοντας μεγάλη οικονομική ανάσα στη φίλη χώρα και μετέπειτα μέλος του Συμφώνου της Βαρσοβίας.

1964 Τι να σημαίνει άραγε η συνάντηση του Ροκφέλερ με τον Γ.Γ. του ΚΚΣΕ , Νικήτα Χρουτσόφ; Οι Ροκφέλερ βοήθησαν τους Σοβιετικούς μέσω της τράπεζας Chase Manhattan να στήσουν υα τραπεζικά τους προγράμματα και να αναπτύξουν την εκμετάλλευση των πετρελαίων τους.

Το 1964 υπογράφονται συμφωνίες αρωγής, μεταξύ του Χρουστσόφ και του Βάλτερ Ούλμπριχτ ( Γενικός Γραμματέας του Κόμματος SED και ηγέτης της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας 1950 -1971) σε θέματα στρατιωτικά ,οικονομικά και εξωτερικής πολιτικής.

Το ίδιο ανταποκρίθηκαν και οι Σουηδικές τράπεζες προσφέροντας δάνειο, ζητώντας παράλληλα εκχώρηση δασών και αντιμετώπιση ζητήματος με παλιά χρέη. Στις 23 Δεκέμβρη ’21 ο Λένιν αναφέρει, σχολιάζοντας γενικότερα: «Ξέρετε πολύ καλά σύντροφοι πόσο μεγάλη συμφορά ήταν για μας η πείνα του 1921 (…) Δεν αρνούμαστε να πληρώσουμε τα παλιά χρέη και δηλώνουμε επίσημα πως είμαστε έτοιμοι να συζητήσουμε πρακτικά το ζήτημα. Μα ποτέ και σε καμιά περίπτωση δεν θα επιτρέψουμε να μας περάσουν με την ευκαιρία αυτή τη θηλιά στο λαιμό χωρίς τους απαραίτητους υπολογισμούς»¹¹.

Οι σχέσεις του ΛΕΝΙΝ με την Σουηδία δεν ήταν και τόσο αθώες. Η Ρωσία είναι η πλουσιότερη χώρα του κόσμου σε κοιτάσματα χρυσού. Οι τσάροι ήταν ιδιαίτερα εμφανές ότι χρησιμοποιούσαν το χρυσό σε διάφορες εφαρμογές( νομίσματα, κειμήλια, σκεύη, εκκλησίες κλπ).

Όταν λοιπόν ο Λένιν πήρε αίφνης απόφαση να φτιάξει ατμομηχανές για την προώθηση της οικονομίας του Σοβιετικού κράτους, συγκέντρωσε σχεδόν το 1/3 του διαθέσιμου χρυσού και το μετέφερε στη Σουηδία για να αγοράσει ατμομηχανές. Παρόλο που η Σουηδία δεν είχε εργοστάσιο ατμομηχανών, σε αντίθεση με την Ρωσία που είχε τεράστια εργοστάσια κατασκευής ατμομηχανών, προτίμησε τη συμφωνία αυτή γιατί η Σουηδία εξυπηρετούσε το ξέπλυμα του Ρωσικού χρυσού διεθνώς.

Όλο το χρυσάφι δόθηκε προκαταβολικά στη Σουηδία . Η Σουηδία έλειωσε το χρυσάφι για να φύγουν τα τυπωμένα χαρακτηριστικά που είχαν πάνω τους , που πρόδιδε τη χώρα προέλευσης (υπήρχε νομοθεσία που απαγόρευε την εξαγωγή χρυσού από χώρα σε χώρα), και το εξήγαν στην Αμερική σε Αμερικανικές τράπεζες. Έπειτα έφτιαξαν ολόκληρη βιομηχανία για ατμομηχανές που τις έστειλαν στην ΕΣΣΔ.

Το όλο deal το σχεδίασε ένας διεθνής τοκογλύφος ο εβραίος στην καταγωγή Αλεξάντερ Πάρβους , μπολσεβίκος μέρος του Ανωτάτου Σοβιέτ της Αγ. Πετρούπολης και δεξί χέρι του Τρότσκι.

Τα χρήματα λοιπόν από το χρυσό τα διαχειρίσθηκαν τα αδέλφια “Hammers” που μετέβηκαν από την Αμερική στην ΕΣΣΔ και εκμεταλλεύτηκαν τα ορυχεία ΑΜΙΑΝΤΟΥ. Σημειωτέον ,ο πατέρας τους Julius Hammer ήταν ένας από τους κύριους χρηματοδότες του «κόκκινου στρατού» και προσωπικός φίλος του Τρότσκι .

Οι δυο χρυσοθήρες δεν είχαν σκοπό τα ορυχεία Αμιάντου, αλλά τη εκμετάλλευση των θησαυροφυλακίων των Ρομανώφ, και διαφόρων κειμηλίων της εκκλησίας που ήδη είχε φροντίσει ο Τρότσκι να εθνικοποιήσει. Όλως τυχαίως δ/θ στο Ινστιτούτο Τέχνης που φυλάσσονταν τα κειμήλια ήταν η γυναίκα του Τρότσκι, Ναταλία Σέντοβα, που είχε σπουδάσει «Ειδικός Τέχνης».

Τα κλοπιμαία μέσω του λιμανιού του ΤΑΛΙΝ εξάγονταν σε ανθρώπους που ήθελαν να τα αγοράσουν. Χρυσές δουλειές.

Το ίδιο έκανε και ο Στάλιν το 1929. Εξήγαγε χρυσό στην Αμερική για την χρηματοδότηση της βιομηχανικής του παραγωγής. Οι κακές γλώσσες λένε ότι η συμφωνία αυτή με τους Αμερικανούς τους έδωσε αρκετή ρευστότητα να αντιμετωπίσουν το ΚΡΑΧ του΄29¹².

Οι μπολσεβίκοι είχαν λοιπόν δυο ισχυρά διαπραγματευτικά χαρτιά για να αρνηθούν τη πληρωμή των τσαρικών δανείων και να εξασφαλίσουν τη χρηματοδότηση της ΕΣΣΔ, το χρυσό και την καταναγκαστική εργασία.

Δεδομένου ότι στα Γκούλαγκ εργάζονταν μονίμως, σχεδόν το 1% του πληθυσμού. Αν υπολογίσει κανείς ότι ο πληθυσμός της ΕΣΣΔ ήταν 360 εκ , τα 3,6 εκ ήταν τσάμπα εργασία και μάλιστα καταναγκαστική. (Πολύ θα ήθελα κάποιος μαρξιστής να τον ακούω να μου αναλύει το νόμο της υπεραξίας) .

Μετά την εισβολή της Γερμανίας στην ΕΣΣΔ, η Βρετανία πρόσφερε την συμμαχία της και οι ΗΠΑ οικονομική βοήθεια στην ΕΣΣΔ. ( Την οικονομική αυτή βοήθεια η ΕΣΣΔ “ξεχρέωσε” στη συνέχεια)¹³.

Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου ,το 1944, την περίοδο που οι ηγέτες Στάλιν, Ρούσβελτ και Τσόρτσιλ μοίραζαν τον κόσμο , ο Στάλιν αποκάλυψε και μάλλον ευχαρίστησε την Αμερική «για την παροχή βοήθειας της Σοβιετικής βιομηχανίας πριν και μετά τον πόλεμο. Τα 2/3 , όπως είπε της τεράστιας βιομηχανικής δραστηριότητας της Σοβιετικής Ένωσης είχε επιτευχτεί από την χρηματική και τεχνική βοήθεια των ΗΠΑ».

Ο καθηγητής Άντονι C. Sutton, PhD. ¹⁴ αποδεικνύει ότι , «δεν υπάρχει κανένα τμήμα της Σοβιετικής οικονομίας το οποίο να μην είναι αποτέλεσμα μεταφοράς Δυτικής και κυρίως Αμερικάνικης τεχνολογίας».

Το 1949 ο Μάο ζήτησε από τον Στάλιν δάνειο 300 εκ. δολαρίων , τεράστιο για την εποχή, για την ενίσχυση της νεότευκτης Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας. Μετά από λίγο ξέσπασε ο πόλεμος της Κορέας και ο Στάλιν ζήτησε τη συμμέτοχη της Κίνας. Ο Μάο σε ένδειξη συντροφικής αλληλεγγύης συμμετείχε στον πόλεμο ξοδεύοντας όλο το δάνειο σε αγορά σοβιετικών όπλων.
Το 1954 ο Χρουστσόφ αντιδανείζει την Κίνα με 500 εκ. δολάρια με χαμηλό επιτόκιο 2%, ο Μάο υποψιαζόμενος την πολιτική υποτέλεια ξεχρέωσε το δάνειο πολύ νωρίτερα του συμφωνημένου χρόνου (1966-67)¹⁵

Στο βιβλίο «ΕΣΣΔ 100 ερωτήσεις και 100 απαντήσεις» των εκδόσεων Σύγχρονη Εποχή 1976 σελίς 144-156, περιγράφει ξεκάθαρα τις οικονομικές σχέσεις της ΕΣΣΔ και της Δύσης σε τεχνολογικό και μηχανολογικό εξοπλισμό, τις εμπορικές συναλλαγές σε προϊόντα πρώτης ανάγκης καθώς και τις πιστώσεις που εισέπραττε από τους «διεθνείς τοκογλύφους» της Γαλλίας, Αγγλίας, Ιταλίας , Ιαπωνίας και Καναδά. Μάλιστα στο εν λόγω βιβλίο του ΚΚΕ, ο συντάκτης του διαμαρτύρεται για τους δασμούς που έβαζε η ΗΠΑ στα σοβιετικά προϊόντα. Την πολιτική των πιστώσεων , δανείων δηλαδή την υιοθετούσε πλήρως η ΕΕΣΔ για τις αναπτυσσόμενες χώρες. Τώρα πως είναι δυνατόν οι εγχώριοι αριστεροί να κατονομάζουν τη πολιτική των δανείων ιμπεριαλιστική τακτική και από την άλλη να τα αποδέχονται σαν προϋπόθεση της δικής τους ανάπτυξης και επιπλέον να δανείζουν με τη σειρά τους άλλες για να αναπτυχτούν κι αυτές , δε το καταλαβαίνω.
Από τους μεγαλύτερους όμως πόρους χρηματοδότησης της ΕΣΣΔ ήταν η πολεμική βιομηχανία. Δεν γνωρίζω να αρνήθηκε ποτέ και σε κανέναν να πουλήσει όπλα και αμυντικά συστήματα για να μην σκοτώνονται οι λαοί όπως έκαναν οι αντίστοιχοι «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι». Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η προμήθεια όπλων στον Ισπανικό εμφύλιο ήταν από δυο χώρες που παραδοσιακά (παρά τις ψευδαισθήσεις των εγχώριων Αριστερών) συνεργάζονταν, την Γερμανία και την ΕΣΣΔ.
Έτσι για να καταρρίπτονται ορισμένοι μύθοι.
Μέχρι το 1986, επί προεδρίας Γκορμπατσώφ, η Σοβιετική Ένωση επεδίωξε συμβιβασμό με τους Βρετανούς κατόχους Τσαρικών Ομολόγων, προκειμένου να της επιτραπεί η πρόσβαση στα Τσαρικά χρήματα που έμεναν αδρανή σε τραπεζικούς λογαριασμούς σε Βρετανικές τράπεζες . Ο συμβιβασμός επετεύχθη και η Σοβιετική Ένωση πλήρωσε πάνω από 46 εκατομμύρια βρετανικές λίρες στους ομολογιούχους¹⁶.

Τον Ιούλιο του 1991, ο Γκορμπατσόφ πήγε στο Λονδίνο για να συμμετάσχει στην σύνοδο κορυφής του G20, ζητώντας μερική διαγραφή του σοβιετικού χρέους, για να αποφύγει μια καταστρεπτική οικονομική κρίση αλλά η απάντηση που πήρε ήταν αρνητική. Το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα του διεμήνυσε ότι η Σοβιετική Ένωση έπρεπε να εξοφλήσει τα χρέη της. Από την στιγμή που το αντίστοιχο πρόβλημα αναδιάρθρωσης των χρεών της Πολωνίας πήγαινε καλά, η δύση δεν είχε λόγους να μη γίνει περισσότερο αυστηρή με την ΕΣΣΔ. . "Οι υποδείξεις τους για τον ρυθμό και τις μεθόδους της μετάβασης με άφησαν εμβρόντητο", θα έγραφε ο ίδιος λίγο αργότερα.

Την ημέρα της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης το συνολικό εξωτερικό της χρέος ανερχόταν σε 67,9 δισεκ. δολάρια. Η Ρωσία είναι η δικαιοδόχος της ΕΣΣΔ για την πλειονότητα των χρεών της.

Παράλληλα η Μόσχα έχει διαγράψει δεκάδες δισεκ. δολάρια χρεών διάφορων χωρών προς τη Σοβιετική Ένωση. Συγκεκριμένα, η Ρωσία χάρισε το μεγαλύτερο μέρος των χρεών της Βόρειας Κορέας, του Αφγανιστάν, της Αγκόλας, του Βιετνάμ και της Μογγολίας.

Μετά την κατάρρευση.
Μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, το 1996 -επί προεδρίας Γιέλτσιν- ένας νέος συμβιβασμός έγινε με τη Γαλλία, οπότε η Ρωσία πλήρωσε 400 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ στη Γαλλική κυβέρνηση. Βέβαια, μεγάλες ομάδες ομολογιούχων αρνήθηκαν να δεχτούν την πληρωμή, υποστηρίζοντας ότι το ποσόν του συμβιβασμού ήταν πολύ μικρό, και θα έπρεπε να ανέρχεται σε δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ.
Προσφάτως (2010), το θέμα των Τσαρικών ομολόγων ανακινήθηκε εκ νέου στη Γαλλία, οπότε η AFIPER (International Federative Association for Russian Bond Holders) ανακοίνωσε ότι θα διεκδικήσει δικαστικά το χρέος από τη Ρωσία (μέσω κατάσχεσης Ρωσικής ιδιοκτησίας στη Νίκαια και στο Παρίσι), υποστηρίζοντας ότι “το Ρωσικό κράτος χρωστάει στους Γάλλους πολλά χρήματα και δεν υπάρχει χρονικό όριο γι’αυτό, έστω και αν μέρος αυτού του χρέους χρονολογείται πάνω από έναν αιώνα”¹⁷ Αν και δεν σχετίζεται με τα τσαρικά χρέη, σημειώνω εδώ για λόγους ενημερωτικούς ότι μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ το 1991, η Ρωσία ανέλαβε την ευθύνη για την αποπληρωμή των εξωτερικών χρεών της ΕΣΣΔ¹⁸. Το χρέος αυτό αποπληρώθηκε το 2006¹⁹:

Ο ηγέτης της ΕΣΣΔ Λεονίντ Μπρέζνιεφ (1964-1982) στα χρόνια της παντοδυναμίας του εξέδιδε σοβιετικά ομόλογα , οι κάτοχοι των οποίων δικαιώθηκαν σε δικαστικές διαμάχες με τη ρωσική κυβέρνηση, και ζητούν επίσπευση των αποζημιώσεων τους για τα λεφτά που έχασαν με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.

Οι Σοβιετικές Αρχές πουλούσαν τα 20ετής διάρκειας γραμμάτια το 1982 προς 25, 50 ή 100 ρούβλια, κυρίως για να αναχρηματοδοτήσουν παλαιότερα δάνεια αλλά και να ενισχύσουν με ρευστό μία ελεγχόμενη οικονομία με ελάχιστα καταναλωτικά προϊόντα²⁰.

Το σύνολο των ομολόγων, που εκδόθηκαν το 1982, φθάνει τα 25 τρισ ρούβλια ή 624 δισ ευρώ. Σε μέγεθος δηλαδή φθάνει σήμερα το 50% του ΑΕΠ της Ρωσίας προκαλώντας μεγάλο “πονοκέφαλο” στο Βλαντιμίρ Πούτιν και την κυβέρνηση του. Εκτός των διεθνών επενδυτών μεγάλο μέρος των ομολόγων κατείχαν πολίτες της ΕΣΣΔ, οι οποίοι δικαιώθηκαν από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο της Γαλλίας.

(χαρακτηριστικές περιπτώσεις των συνταξιούχων Yuriy Lobanov και MariyaAndreyeva)²¹.

Ωστόσο οι πρώτες - μικρές- πληρωμές ξεκίνησαν κατά την πρώτη Προεδρική θητεία του Βλαντιμίρ Πούτιν, όταν η εκτίναξη των τιμών του πετρελαίου μετέτρεψε τον προϋπολογισμό της χώρας σε πλεονασματικό.

Λίγο μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, πρώην σοβιετικά κράτη, όπως το Καζακστάν, ανάγκασαν τους ομολογιούχους να δεχθούν να πληρωθούν μόνο ένα μέρος του οφειλόμενου ποσού, όχι όμως και η Ρωσία, που υποσχέθηκε να αποπληρώσει τα χρέη της με όρους αποτίμησης 1990, λέει ο Boris Kheyfets, ειδικός επί θεμάτων που αφορούν τα σοβιετικά χρέη του Οικονομικού Ινστιτούτου της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών στη Μόσχα. «Όλα αυτά θα έπρεπε να είχαν τακτοποιηθεί τη δεκαετία του 1990», λέει ο Kheyfets. «Πώς να πληρώσεις ένα τόσο τεράστιο χρέος; Θα καταρρεύσουν αυτομάτως τα πάντα».
Αντίστοιχη δήλωση έκανε και Βλαντίμιρ Πούτιν (Αύγουστος 2012) , ότι αν η Ρωσία αποφάσιζε να πληρώσει όλα τα χρέη της σοβιετικής εποχής θα σήμαινε αυτομάτως ότι «δεν θα έμενε τίποτα για να καλύψεις τους μισθούς των στρατιωτών, των γιατρών ή των εκπαιδευτικών».
Η κυβέρνηση συμφώνησε να «βάλει στην άκρη» 50 δισ. ρούβλια για αποπληρωμή ομολόγων στον Προϋπολογισμό του τρέχοντος έτους και το ίδιο ποσό για το 2013 και το 2014.

Το 1998 η Ρωσία υπό τα βάρη του σοβιετικού παρελθόντος χρεοκόπησε , ύστερα από αδυναμία εξόφλησης χρέους ύψους 40 δισ. δολ. στον απόηχο της ασιατικής χρηματοοικονομικής κρίσης. Στις αγορές βγήκε μετά από 12 χρόνια.

Έναν χρόνο πριν από τη χρεοκοπία της, λέει ο Osakovskiy της Bank of America, η Ρωσία τακτοποίησε τα εκκρεμή τσαρικά ομόλογα στη Γαλλία έναντι 400 εκατ. δολαρίων, επιβάλλοντας 99% «κούρεμα». «Περιμένουμε έναν παρόμοιο διακανονισμό» με τα ομόλογα της σοβιετικής εποχής, λέει ο Osakovskiy.

Τον Ιούλιο του 2013 με απόφαση του πρωθυπουργού της Ρωσίας Ντμίτρι Μεντβέντεφ υπεγράφη η εξόφληση παλαιότερου δανείου της Τσεχικής Δημοκρατίας προς την πρώην ΕΣΣΔ ,ύψους 6,5 εκ. δολαρίων, τονίζοντας ότι με αυτή την εξόφληση η Ρωσία ξεπληρώνει όλα τα χρέη που κληρονόμησε από την πρώην κομμουνιστική διακυβέρνηση²².

Το ίδιο συνέβη και στις άλλες σοσιαλιστικές χώρες του Ανατολικού μπλοκ. Πράγματι ως τα μέσα του 1976 οι πιστώσεις των καπιταλιστών στην ΚΟΜΕΚΟΝ (Οικονομικό Συμβούλιο Αμοιβαίας Βοήθειας, οργανισμός που ίδρυσαν η πρώην ΕΣΣΔ και οι σύμμαχοί της ) ανέρχονταν σε 50 δις δολάρια. Χρέος!²³.

Τα χρέη των Ανατολικών κρατών στο Δυτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα το 1971 ήταν 6 δις δολάρια, το 1980 66δις και το 1988 96 δις.
Η Ουγγαρία είχε το μεγαλύτερο κατά κεφαλήν χρέος σε σκληρό νόμισμα από όλες τις χώρες του Ανατολικού μπλοκ και η Πολωνία ήταν αυτή που πλήγηκε περισσότερο ,από 1,1 δις το 1971 έφτασε το 1980 να χρωστά 25 δις δολ²⁴.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Καλό είναι να διαβάσουν οι εγχώριοι αριστεροί ουτοπιστές τα παιχνίδια με το χρήμα που έπαιξαν οι χώρες που θαύμαζαν για πολλά χρόνια , για να μην ψευδολογούν απέναντι στον ελληνικό λαό περί διαγραφής, άρνησης πληρωμών και σκισίματος των μνημονίων.

Υπάρχουν κάποιοι θεμελιώδεις αρχές περί χρήματος που τελικά αφορούν τόσο τον καπιταλισμό όσο και τον σοσιαλισμό.

.Μη δανείζεις χρήματα που δεν υπάρχουν.

.Ο δανεισμός πρέπει να τροφοδοτεί την παράγωγη και όχι την κατανάλωση.

.Το χρήμα πρέπει να αντιπροσωπεύει τον αντίστοιχο παραγόμενο πλούτο,
και τελευταίο και σπουδαιότερο

.Τα δανεικά δεν είναι αγύριστα.

1. Spiegel: THE GERMANS AND THE REVOLUTION, LENIN AND THE EMPEROR , From Wiegrefe, Klaus; Altenhöner, Florian; Boenisch, Ggeorg, Buschke, Heiko; Pylyov, Vladimir; Zeller, Anika

2. (Arsene de Goulevitch, βιβλίο «Czarism and the Revolution», σελ. 230).

3. (Πηγή: «Παγκόσμιος Συνομωσία» 1979 Ιωάννης Αντωνόπουλος Εκδόσεις Γρηγόρη)

4. Z.A.B. Zeman και W.B. Scharlau, βιβλίο «Merchants of Revolution», σελ. 229-231)

5. (Herman Hagedom, βιβλίο «The Magnate», σελ. 230 και άρθρο Washington Post στις 02 Φεβ. 1918)

6. (Arsene de Goulevitch Λευκορώσος Στρατηγός, βιβλίο «Czarism and the Revolution».

7. (βλέπε: Οικονομική Ιστορία της ΕΣΣΔ).

8. (Niall Ferguson, Η εξέλιξη του χρήματος εκδόσεις Αλεξάνδρεια)

9. (το Άλμπουμ της σύγχρονης Ιστορίας, Οι μεγάλες δεκαετίες, τόμος δ’) .

10. ( Ένας μύθος και η ιστορία του, Χρήστος Τσαντής Απρίλης 2013)

11. Πηγή: http://www.prin.gr

12. (Πηγή: ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ, ΤΡΟΤΣΚΙ.)

13. Βικιπαίδεια: Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος

14.« Γουώλ Στρητ και η μπολσεβικική επανάσταση», έκδοση Arlington House στη New Rochelle, Νέα Υόρκη 1974

15. (Η βόμβα του παγκοσμίου χρέους ,Ν Χερτς , εκδόσεις Κριτική)

16. ( Άρθρο στο διαδίκτυο The dangers of sovereign debt default)
17. bloomberg.com: Russia Vows to Defend Rights as Czarist Creditors Seek Lawsuit

18. Wikipedia: Russia (βλ. ενότητες “Russian Federation” και “Foreign relations”)

19. “Russia has laid to rest the financial ghosts of the Cold War, paying back its entire Soviet-era debt to western countries.” Telegraph.co.uk: Reborn Russia clears Soviet debt” και

“The debt of 45 billion dollars, the burden of which Russia had to carry after the collapse of the Soviet Union, has been paid off completely.” pravda.ru: Russia pays off USSR’s entire debt, sets to become crediting country

20. Tα χρέη της Σοβιετικής Ένωσης του Μπρέζνιεφ «πνίγουν» τη Ρωσία του Πούτιν | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/node/65145#ixzz2qJZsLF2W
21. Πηγή: htp://www.capital.gr/News.asp?id=1626884, «Τα σοβιετικά ομόλογα στοιχειώνουν τον Πούτιν
22. http://greek.ruvr.ru/news/2013_07_15/228143593/
23. (http://seisaxthia.wordpress.com
24. (Mark Mazower, Σκοτεινή Ήπειρος, εκδόσεις Αλεξάνδρεια)

Τα κρυφά Δάνεια των κομμουνιστών.

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Blog Archive

Συνολικές προβολές σελίδας

Άρθρογραφία χρονικά

Άρθρογραφία κατά ετικέτα

Αναγνώστες

Προτάσεις ιστοσελίδων

Γνωμικά

Πρωτοσέλιδα

Τροφή για γνώση