Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2012
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
Κάθε
χρόνο η ΓΣΕΕ καλεί τους κοινωνικούς
εταίρους( ΣΕΒ,ΓΣΕΒΕΕ και ΕΣΕΕ ) προς υπογραφή συλλογικής σύμβαση εργασίας για καθορισμό
του κατώτερου μισθού και για τις αυξήσεις του ερχόμενου έτους.
Διαφωνίες
,αψιμαχίες, καθυστερήσεις, αποχωρήσεις ,απεργίες, πορείες, καταγγελίες, καταδικαστικές κορώνες από το
ΚΚΕ, και στο βάθος συμβιβαστική συμφωνία, είναι κάτι από το παζλ που
επαναλαμβάνεται χρόνια τώρα σε ένα
χιλιοπαιγμένο έργο με τους ίδιους άθλιους πρωταγωνιστές.
Η ανατομία του παράλογου θεάτρου.
Στην
Ελλάδα οι εργαζόμενοι είναι περίπου 5 εκ
.(προ ανεργίας του 25%) το 1εκ απασχολείται στο δημόσιο τομέα, το 1εκ είναι
ελεύθεροι επαγγελματίες, το 1εκ έχει μικροεπιχειρήσεις και τα 2εκ μισθωτή
εργασία. Στον ιδιωτικό τομέα , μόνο το 10% εργάζονται σε επιχειρήσεις του
λεγόμενου «Μεγάλου Κεφαλαίου» άνω των 50 ατόμων δηλ. 200.000 εργαζόμενοι και μόνο το 13% των εργαζομένων αμείβεται με τον κατώτερο μισθό ενός πρωτοεισερχόμενου
ανειδίκευτου εργάτη στην αγορά εργασίας.
Η σύνθεση των μελών της ΓΣΕΕ είναι εδώ και χρόνια, υπάλληλοι Δημόσιων
Οργανισμών που κάθονται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για να διεκδικήσουν
καλύτερες αυξήσεις για τους εργαζόμενους άλλων κλάδων, αφού οι μισθοί των δικών
τους κλάδων δεν είχαν ποτέ την τύχη να ξεκινήσουν με κατώτερο μισθό γιατί οι
αυξήσεις τους αφορούν κυβερνητικές αποφάσεις , χωρίς να υπολογίζει κανείς τα
εξόφθαλμα χαριστικά και αυθαίρετα επιδόματα.
Από την άλλη
ο ΣΕΒ , στην ουσία διαπραγματεύεται μόνο για τους 200.000 εργαζόμενους που
εργάζονται στις μεγάλες επιχειρήσεις.
Το αποτέλεσμα
της διαπραγμάτευσης είναι ότι
Οι
περισσότεροι πολίτες δεν περιμένουν τίποτα από την συλλογική σύμβαση εργασίας ή
γιατί καθορίζουν την αμοιβή τους μόνοι τους ή γιατί έχουν ξεφύγει κατά πολύ από
το όριο αυτό, ή γιατί ορίζουν τις αποδοχές τους με ατομική διαπραγμάτευση.
Οι
εργατοπατέρες επαίρονται ότι έχουν αυξήσει
,δήθεν, τον κατώτερο μισθό και την επανεκλογή τους στην συνδικαλιστική τους
ραστώνη.
Οι βιομήχανοι
να έχουν συμφωνήσει αύξηση κόστους εργασίας(λες και μπορεί να καθορισθεί δίκαια
για τις ανάγκες της κάθε επιχείρησης από ένα συνδικαλιστικό όργανο) τέτοιο ώστε
να μην κινδυνεύει η πορεία της μονοπωλιακού της χαρακτήρα επιχείρηση τους, αφού μια συμφωνία με την
πολιτική ηγεσία για μια προμήθεια του δημόσιου θα επιφέρει πολλαπλάσια κέρδη ,
θα κλείσει την πόρτα σε έναν νέο παίκτη, δεν θα αναγκασθεί να εκσυγχρονισθεί ,
να κάνει επενδύσεις , να προσλάβει, παράλληλα δε, θα αποφύγει τους φόρους και
τις εισφορές ,αφού γνωρίζουν ότι ζουν στη χώρα της ανυπαρξίας του Κράτους
Δικαίου.
Το όλο
σκηνικό έτσι όπως στήνεται δεν υπολογίζει καθόλου τους νέους ανθρώπους που
ζητούν ευκαιρίες στην αγορά εργασίας και τους φορολογούμενους πολίτες που όχι μόνο δεν εκπροσωπούνται στο τραπέζι
των διαπραγματεύσεων αλλά καλούνται να υποστούν τις συνέπειες της
διαπραγμάτευσης.
Για να
καταλάβει κανείς πόσο ανεδαφικό και παράλογο είναι να λειτουργούν έτσι οι
συλλογικές συμβάσεις, καθορίζουν τις ίδιες αποδοχές για το υπάλληλο του CARAVEL με τον αντίστοιχο υπάλληλο σε
ξενοδοχείο της πλατειάς Κουμουνδούρου.
Αντιθέτως οι
επιχειρησιακές συμβάσεις καθορίζουν τα έξης. Συστήνεται συνδικάτο μέσα στην
επιχείρηση το οποίο διεκδικεί και καθορίζει τη μισθολογική εξέλιξη ανάλογα την
πορεία της επιχείρησης.
Θα
υποστηρίξει κάποιος ότι αυτό το νομοσχέδιο είναι η χαρά των καπιταλιστών που θα
βρουν τρόπο να καπελώνουν τα συνδικάτα και να ασελγούν μισθολογικά ,ελευθέρως
και ασυδότως πλέον, κατά των εργαζομένων.
Απαντώ. Το ερώτημα φανερώνει ξεκάθαρα την
ιδεοληπτική βεβαιότητα ότι οι επιχειρηματίες και οι εργαζόμενοι είναι εχθροί.
Είμαι πεπεισμένος μέσα από τη ζωή ότι η συνεργασία των δυο μερών ανέπτυξε τις
επιχειρήσεις, αύξησε τα κέρδη , ανέβασε το μισθολογικό επίπεδο των εργαζομένων.
Αν υπάρχουν ακόμα επιχειρηματίες που δεν προσαρμόζονται στην νέα αντίληψη περί
διοίκησης και ανάπτυξης του προσωπικού τους και βλέπουν πώς να τους έχουν
ανικανοποίητους, κακοπληρωμένους και εκμεταλλευόμενους, να περιμένουν σίγουρα
και την αντιπαραγωγικότητα τους. Μετά να μην αναρωτιούνται πως κάποιες
εταιρείες πήγαν μπροστά και έγιναν μεγάλες διεκδικώντας και κερδίζοντας το
πελατολόγιο τους.
Πολύ απλά
αξιοποίησαν το μεγαλύτερο κεφάλαιο που μπορεί να έχει μια επιχείρηση. Τους
ανθρώπους της.
Τυγχάνει να
εργάζομαι τα τελευταία 10 χρόνια σε μια τέτοια εταιρεία και γνωρίζω πολύ καλά
τις δεξιότητες και τα εφόδια που ανέπτυξα σ’αυτά τα χρόνια . Αλλιώς ήμουν όταν
προσλήφθηκα και αλλιώς είμαι τώρα. Η εταιρεία επενδύει συνεχώς πάνω μου και
αναπτυσσόμαστε μαζί.
Η αύξηση της
προστιθεμένης αξίας μου, μου δίνει την δυνατότητα να διεκδικώ καλύτερα
εισοδήματα, είτε μέσα στην εταιρεία , είτε σε περίπτωση μεταγραφής μου.
Αγνοώ
παντελώς τον κ. Παναγόπουλο της ΓΣΕΕ. Συνεργάζομαι με την επιχείρηση που
δουλεύω, προσφέρω, και μου ανταποδίδεται το αναμενόμενο σε ένα πλαίσιο
ξεκάθαρης και ειλικρινής συνεργασίας επωφελίας και των δυο.
Μια
επιχείρηση είναι όπως ένα καράβι. Υπάρχει ο καπετάνιος, υπάρχει και το πλήρωμα.
Δε θα φτάσει ποτέ στον προορισμό του αν ένας από τους δυο αθετήσει και διαβάλει
την σχέση συνεργασίας που εξ αρχής οικοδομήθηκε.
Στην Ελλάδα
λοιπόν δεν πρέπει να απελευθερωθούν μόνο οι επιχειρήσεις από τους
προστατευτικούς και αγκυλωτικούς εργασιακούς νόμους, αλλά πρέπει να
απελευθερωθούμε από τις ακλόνητες ιδεοληπτικές βεβαιότητες που τόσα χρόνια μας
έχει εμφυσήσει εντέχνως η Αριστερά .
Πρέπει να
αλλάξουν και οι επιχειρηματίες, οι οποίοι στην πλειονότητα των περιπτώσεων
έχουν άγνοια για ανάπτυξη και διαχείριση του εμψύχου δυναμικού της επιχείρησης
τους.
Μιλούν
απότομα, απαιτούν πολλά πράγματα ταυτόχρονα, δε φταίνε ποτέ, αναθέτουν τις
ευθύνες πάντα στους άλλους, δεν κινητοποιούν τους εργαζόμενους τους, απαξιώνουν
τις απόψεις τους, δεν αναγνωρίζουν την προσφορά τους, τους επιβάλουν απλήρωτες
υπερωρίες, τους κουρελιάζουν ψυχικά και σωματικά και ύστερα αναρωτιούνται πως
μειώνεται η παραγωγικότητα ,πως γίνονται ζημιές , καθυστερήσεις, απώλειες στα
κέρδη.
Δυστυχώς οι
έλληνες επιχειρηματίες διακρίνονται από ένα επαρχιώτικο μεσαιωνισμό που
εισπράττουν συνεχώς το φθόνο των εργαζομένων αντί του θαυμασμού. Οι καιροί όμως άλλαξαν και το
εμπόριο διεθνοποιήθηκε. Η εισαγωγή νέων επιχειρήσεων στην ελληνική αγορά από το
εξωτερικό θα τους κλείσει όλους αν δεν αλλάξουν νοοτροπία.
Η
απελευθέρωση της αγοράς μοιραία θα κάνει
κάποιους πιο υπεύθυνους. Από το αίσθημα της επιβίωσης, άλλους θα τους αποβάλει
μοιραία σαν καρκινικό κύτταρο πριν μολύνει και τ’άλλα. Όσοι προσαρμοστούν και
επενδύσουν στην εξωστρέφεια της παραγωγής τους θα μεγαλουργήσουν και η Αριστερά
θα είναι μια πικρή ανάμνηση που θα διηγούνται οι παλιοί στους νεότερους.
Αντώνης Κρούστης
fileleftheros1966@gmail.com
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Προτάσεις ιστοσελίδων
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου