Αντιστέκεται σθεναρά η κυβέρνηση στις πιέσεις της Τρόικας να αλλάξει ο συνδικαλιστικός νόμος. Ο λόγος είναι προφανής. Το νομικό πλαίσιο των εργασιακών σχέσεων της μεταπολίτευσης εξυπηρέτησε ιδεολογικά την Αριστερά έως την ανάληψη της εξουσίας από αυτήν. Οι δανειστές σωστά θεωρούν ότι η ελληνική Δημοκρατία έχει μετατραπεί σ’ένα κορπορατικό (συντεχνιακό) κράτος που οι ελεγχόμενες κομματικά καπελωμένες (κυρίως από την Αριστερά) επαγγελματικές ομάδες , διεκδικούν πρόσοδα τα οποία κανένας δεν έχει να δώσει.

Η μεταπολιτευτική επαναστατική τακτική της Αριστεράς (δυστυχώς για αυτήν) έχει και κόστος. Και το κόστος είναι μετρήσιμο. –Μα, όλες οι απεργίες έχουν κόστος!- Διατείνονται τα κομματικά ανθρωπάκια. Δεν μας είπαν όμως ποιος το πληρώνει. Απαντώ. Ο Έλληνας πολίτης.

Το 2010 μια έκθεση του ΟΟΣΑ αναφέρει ότι για τα χρόνια 1980-2010 πραγματοποιήθηκαν 5.280 γενικές και κλαδικές απεργίες.

Το 96% αυτών, αφορούσε το Δημόσιο Τομέα.

Χαμένες εργάσιμες ημέρες 1385 ή 45 εργάσιμες κάθε χρόνο, δηλ. πάνω από 2 μήνες το χρόνο το Δημόσιο δεν λειτουργούσε. Σε 30 χρόνια το Δημόσιο δεν λειτούργησε για 5 χρόνια. Τραγικό!!!

Το κόστος από τις απεργίες αυτές ανέρχεται στα 135 δις ευρώ. (Χωρίς σχόλιο).

Το κακό δε σταματά εδώ. Οι συμφωνίες που απέφεραν, εφόσον πληρώθηκαν τις μέρες που απείργησαν, για προνόμια ή επιδόματα, ανέρχεται σε άλλα 140 δις ευρώ. (Χωρίς σχόλιο).

Επίσης το κόστος από τους αγώνες των συνδικαλιστών να οχυρώσουν νομικά κάθε επαγγελματικό κλάδο στην Ελλάδα, δημιουργώντας μια φοβική οικονομία με κλειστά επαγγέλματα , ανέρχεται σε άλλα 120 δις. (Πάλι χωρίς σχόλιο)



Πρόσφατα ένα δημοσίευμα της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ καταγράφει ότι από το 2011 – 2015 , στα χρόνια του μνημονίου, οι διαδηλώσεις έφτασαν στις 27.103 και 106 γενικές απεργίες, το κόστος των οποίων εκτιμάται σε περισσότερα από 60 δις ευρώ. (Επίσης χωρίς σχόλιο)

Συνολικό κόστος της απεργιοκρατίας : 455 δις ευρώ

Ως εδώ! Και τώρα αρχίζουν τα σχόλια.


Οι αποφάσεις για απεργίες να λαμβάνονται με καθολική μυστική ψηφοφορία των εργαζομένων. (50% +1)


Οι Γενικές Συνελεύσεις να γίνονται εκτός ωραρίου εργασίας.


Η αποφασισμένη απεργία ενός κλάδου θα σέβεται την εργασία των άλλων κλάδων που δεν απεργούν. (πχ απαγόρευση της παρακώλυσης συγκοινωνίας, ή αποκλεισμών δρόμων και κτηρίων)


Το δικαίωμα στην απεργία να είναι το ίδιο σεβαστό με το δικαίωμα στην εργασία. (Εάν κάποιος θέλει να εργαστεί δε μπορεί να του το απαγορεύσει κανείς)


Τέλος στην χρηματοδότηση των συνδικάτων από χρήματα των φορολογουμένων (βλέπε ΔΕΗ).


Οι συνδικαλιστές να γυρίσουν στην εργασία τους και να πληρώνονται από το παραγόμενο προϊόν που προσφέρουν.


Οι συνδικαλιστές μπορούν να απολύονται όπως ο κάθε εργαζόμενος που δεν κάνει καλά τη δουλειά του.


Η συμμετοχή των συνδικαλιστών στα πειθαρχικά συμβούλια να είναι ασυμβίβαστη.( Για να μην κουκουλώνονται παρατυπίες των μελών τους)


Να μπουν οροί και προϋποθέσεις στους συνδικαλιστές που επιθυμούν να διεκδικήσουν βουλευτική έδρα. π.χ. συμμετοχή σε εκλογές μετά από 4 χρόνια από την τελευταία του θητεία ως συνδικαλιστής.


Κατάργηση του άρθρου 22 του νόμου 1264/1982, που απαγορεύει την ανταπεργία της εργοδοσίας.




Επιτέλους ας μπει ένα φρένο στην ασυδοσία των συνδικαλιστικών πρακτικών και να κλείσει μια πληγή που αιμορραγεί για χρόνια. Μόνο η απελευθέρωση της οικονομίας και η μεταρρύθμιση του κανονιστικού πλαισίου θα βάλει φραγμό στις ακρίδες των κομματικών στρατών.


Αντώνης Κρούστης
Fileleftheros1966.blogspot.com