Στο σταθμό υπ’αριθμόν «2016» σταμάτησε ένα τρένο. Δεν ήταν ένα συνηθισμένο τρένο όπως όλα τ’άλλα. Τα βαγόνια που κουβαλούσε ήταν πολλά και διαφορετικά. Το καθένα είχε  και μια πινακίδα που δήλωνε το περιεχόμενο του. Στο βαγόνι του οδηγού η πινακίδα έγραφε «ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΟ» και ας διαφαινόταν μέσα σ’αυτό ο οδηγός και μηχανοδηγός του. Ο οδηγός ήταν πρόσωπο κοινής αποδοχής και έχαιρε της πλήρης εμπιστοσύνης όλων των επιβατών. Το όνομα του δε, άκουγε στη λέξη «ΘΑΝΑΤΟΣ» και του συνοδηγού του, στο όνομα «ΕΓΩΙΣΜΟΣ».
Στο δεύτερο, η πινακίδα έγραφε «ΑΔΙΚΟΙ». Μια ματιά που έριξα μέσα είδα ασύλληπτη πολυτέλεια, με κάτι καλοζωισμένους κυρίους με κοστούμια, να ανοίγουν σαμπάνιες και να μετρούν τα χρήματα τους καπνίζοντας πούρα.
Στο τρίτο βαγόνι η πινακίδα έγραφε «ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ». Εκεί είδα αρκετά γνωστά πρόσωπα που διαπληκτίζονταν μεταξύ τους και ενίοτε αγκάλιαζε ο ένας τον άλλον. Περίεργα πράγματα.
Στο επόμενο η πινακίδα έγραφε «ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ». Κάτι φωτογραφίες του Χίτλερ στα τοιχώματα και οι στολές που φορούσαν τα μέλη του βαγονιού, δημιουργούσαν ένα κλίμα φόβου, ιδίως όταν  συνοδεύονταν με ομοιόμορφους χαιρετισμούς και με ρυθμικά συνθήματα.
Πιο πίσω ήταν ένα κατακόκκινο βαγόνι που η πινακίδα του έγραφε «ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ», μόνο που τώρα στη ίδια θέση υπήρχε η φωτογραφία του Στάλιν και οι παλάμες αντί για ανοικτές ήταν σφιχτές σαν μπουνιά έτοιμες να σπάσουν τα διαχωριστικά των βαγονιών που ήταν ερμητικά κλειστά και έκοβε την επικοινωνία μεταξύ τους.
Αμέσως μετά ένα γαλάζιο βαγόνι έγραφε με επιβλητικά γράμματα «ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΙ». Η εντύπωση που έδινε το αισιόδοξο χρώμα που είχε ανατρεπόταν καταλυτικά από την ασυνεννοησία των επιβατών τους, αφού φαίνονταν όλοι τους να συμπεριφέρονται ως αρχηγοί.
«ΠΟΡΝΟΙ», έγραφε το επόμενο. Καλυτέρα να μην περιγράψω τις εικόνες που είδα, όπως και για το επόμενο που έγραφε «ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ» και τα αμέσως μετά που έγραφαν «ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΕΣ» και «ΔΙΕΣΤΡΑΜΕΝΟΙ».
Το μαύρο βαγόνι που ακολουθούσε είχε ως λογότυπο με μαύρα γράμματα που με δυσκολία διακρινόταν, τη λέξη «ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟΙ». Εκεί άκουγες γοερά κλάματα από χήρες, ορφανά, τυφλούς, ανάπηρους, ψυχικά και σωματικά ασθενείς, θύματα βιασμού, πένητες και πεινασμένους. Ίσως ήταν το πιο μεγάλο βαγόνι του τρένου που ήταν το μόνο που είχε χώρο να χωρέσει κι άλλους, αφού καθημερινά κάποιοι από αυτούς έδιναν τέλος στη ζωή τους.
Εκεί όμως που στάθηκα, ήταν στο επόμενο που έγραφε «ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΟΙ».  Εκεί είχε ότι μπορεί να φανταστεί κανείς. Λευκούς, μαύρους, άντρες , γυναίκες, ανθρώπους κάθε εθνικότητας, φυλής, θρησκείας και τάξης, που εκλιπαρούσαν την απελευθέρωση τους, χτυπώντας δυνατά τα τοιχώματα του σκοτεινού τους βαγονιού.
Τα επόμενα βαγόνια, δεν θυμάμαι τον αριθμό, το καθένα τους είχε και ένα θρήσκευμα «ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ», «ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ», «ΒΟΥΔΙΣΤΕΣ», «ΙΟΥΔΑΙΟΙ», «ΙΝΔΟΥΙΣΤΕΣ» και πάει λέγοντας, μέχρι να συναντήσω το προτελευταίο που έγραφε «ΑΘΕΟΙ». Σε κάθε λογότυπο από κάτω είχε και έναν επιθετικό προσδιορισμό που ίσχυε για όλους, «ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ». Που να πήγαιναν άραγε όλοι  αυτοί μαζί , αφού η διαδρομή του τρένου ήταν μια;
Στο τελευταίο βαγόνι όμως συνέβαινε κάτι διαφορετικό. Ήταν το πιο μικρό από όλα. Είχε μια μικρή πορτούλα από την πίσω πλευρά που ο καθένας που έμπαινε σ’αυτό έπρεπε πρώτα να σκύψει το κεφάλι του. Είχε όμως την πιο φωτεινή ταμπέλα που έγραφε με πεζά γράμματα «Οι ελπίζοντες…».
Άδραξα την ευκαιρία , έσκυψα και μπήκα στο εσωτερικό του. Εκεί αντίκρισα ένα μωρό που μόλις είχε γεννηθεί. Στο χέρι του κρατούσε ένα κλειδί που χαραγμένο ανεξίτηλα πάνω του, έγραφε τη λέξη «ΑΓΑΠΗ» , με κεφάλαια γράμματα . Η μητέρα του, μου εκμυστηρεύτηκε ότι με το κλειδί αυτό ανοίγουν όλες οι πόρτες του τρένου και σκοπός του βρέφους ήταν, όταν μεγαλώσει να τις ανοίξει όλες για να επικοινωνούν όλοι οι επιβάτες μεταξύ τους. Καθώς και τις πόρτες αποβίβασης, καρφώνοντας πάνω σ'αυτές την ένδειξη «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ». Όταν φτάσει όμως στο αρχικό βαγόνι του συρμού, θα εκτοπίσει τον οδηγό από την θέση του  και θα αλλάξει, στην πρώτη κιόλας διασταύρωση, την πορεία του. Στον επόμενο σταθμό θα  ξηλώσει τη ταμπέλα «ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΟΣ»  και θα την αντικαταστήσει με  την λέξη «ΣΩΤΗΡΙΑ».
Το ερώτημα όμως πάντοτε θα παραμένει ζητούμενο. Εμείς ; Τι θα κάνουμε εμείς; Θα συνεχίσουμε την πορεία του «Τρένου της Σωτηρίας», ή θα κατέβουμε στον επόμενο σταθμό;

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
Αντώνης Κρούστης